Historia

Historia Festiwalu Rocka Progresywnego w Gniewkowie sięga 2007 roku. Wówczas to dwaj entuzjaści muzyki progresywnej, bracia Janusz i Sławek Bożko wspierani przez trzeciego brata Adama, postanowili zorganizować coś więcej niż tylko pojedynczy koncert. Wcześniej we współpracy z MGOKSiR Gniewkowo i Społeczną Radą Programową MGOKSiR zapraszali zespoły progresywne na koncerty, które odbywały się „pod tzw. dachem”. I tak do Gniewkowa trafili: niezapomniany Anamor z Płocka czy bardzo ważny dla polskiego rocka progresywnego Quidam z pobliskiego Inowrocławia. Dodatkowo bracia prowadzili w MGOKSiR sekcję Miłośników Rocka Progresywnego.

Marzył im się festiwal, najlepiej impreza pod chmurką, aby muzyka progresywna docierała do jak najszerszego grona odbiorców. Taki pomysł przedstawili ówczesnej p.o. Dyrektora MGOKSiR Pani Irenie Hanowskiej. Ponieważ była to osoba bardzo otwarta na wszelkie inicjatywy społeczne, udało się zorganizować pierwszy festiwal rocka progresywnego. Był on nazwany jeszcze „Mini – Festiwalem” z racji zaproszenia tylko dwóch zespołów: lokalnej grupy Killing Nullity oraz formacji Osada Vida, która wówczas zdobywała coraz większe rzesze fanów.

Było ciepłe lato, pogoda idealna do organizacji imprez plenerowych, na Pomorzu i Kujawach wielu odbiorców tego typu muzyki… Do programu imprezy włączyła się także młodzież z lokalnej Sekcji Teatralnej „RAFA” działającej przy MGOKSiR w Gniewkowie, prezentując w przerwie między koncertami autorski spektakl zatytułowany „W Krainie Fantazji”.

Wszystko odbyło się 11 sierpnia 2007 roku w kameralnym Amfiteatrze MGOKSiR, przy ulicy Dworcowej, a ponieważ impreza niosła za sobą dużą wartość kulturalną i cieszyła się sporym powodzeniem zarówno wśród mieszkańców Gniewkowa, jak i fanów muzyki progresywnej w regionie, postanowiono za rok wrócić do tematu i tym razem zrobić coś z większym rozmachem.

Tamtego pamiętnego dnia w kilka minut po godz. 18.00 na scenie pojawił się zespół Killing Nullity, który zaprezentował żywiołowy set z pogranicza muzyki rockowej, metalowej z elementami charakterystycznymi dla rocka progresywnego. Trio zebrało zasłużone brawa i… na zawsze już pozostało zespołem, który otworzył historię Festiwalu Rocka Progresywnego w Gniewkowie.

Ciepły, letni sierpniowy wieczór w Gniewkowie upłynął pod dyktando dźwięków art-rockowych, których sprawcami na scenie byli muzycy Osada Vida. Wówczas jeszcze jako kwartet, w swym klasycznym pierwszym składzie, wykonali utwory, których już dziś nie usłyszymy na koncertach śląskiej formacji. Zespół był wtedy świeżo po wydaniu albumu „Three Seats Behind A Triangle” i pochodzący z niego materiał wypełnił lwią część koncertowego setu, choć muzycy ze Śląska zagrali i rzeczy starsze.

Należy tu wspomnieć o współtwórcach tego pierwszego historycznego przedsięwzięcia Festiwalowego. Oprócz  pomysłodawców imprezy: Janusza i Sławka Bożko byli to między innymi: instytucja MGOKSiR w Gniewkowie, Irena Hanowska prowadząca wówczas konferansjerkę, Monika Bożko, Adam Bożko, Przemek Noiński i Waldemar Lewicki oraz grono lokalnych przedsiębiorców. Patronat medialny objęli wówczas Gazeta Pomorska (redaktor Dariusz Nawrocki pomagał nam od zawsze), serwis ArtRock.pl oraz Radio ESKA z oddziałem w Inowrocławiu (redaktor Sławomir Jezierski). Zdjęcia z pierwszych kilku edycji imprezy mamy dzięki: Dariuszowi Woźniakowi – właścicielowi gniewkowskiego zakładu fotograficznego oraz Krzysztofowi Kranc, który dołączył nieco później. Do sukcesu przedsięwzięcia walnie przyczynili się także Zajazd Harasówka, który stał się już na zawsze ważnym miejscem dla Festiwalu, a także liczni lokalni sponsorzy – część z nich wspomaga naszą imprezę po dziś dzień.

Minął rok, ale w tym czasie Organizatorzy nie zasypiali gruszek w popiele. Drugi Festiwal Rocka Progresywnego w Gniewkowie miał mieć nieco większy rozmach i tak też było! Tym razem na scenie pojawili się trzej wykonawcy, a w promocję imprezy włączyli się między innymi Polskie Radio PiK i serwis muzyczny Rock Area. Pod sceną pojawili się m.in. Jan „Yano” Włodarski i Ryszard Bazarnik z nieodłączną kamerą. Obaj zostali już przy Festiwalu na dobre i na złe.

22 sierpnia 2008 roku w Gniewkowie zagrali kolejno: Crystal Lake, Point Of View i Openspace.

Imprezę rozpoczęła obiecująca wówczas formacja Crystal Lake z Torunia. Charyzmatyczny frontman Adam Płotnicki zabrał widzów w świat pełen zarówno mroku, jak i rockowej melancholii poparty ciekawym brzmieniem zespołu, który w tamtym czasie ostro pracował nad debiutanckim albumem „Safe”.

Po przerwie na scenie zaprezentowała się kolejna toruńska formacja Point Of View, będąca wówczas pod wyraźnym wpływem muzyki takich zespołów jak: Dream Theater, Riverside i Porcupine Tree. Promowali wtedy swój debiutancki album zatytułowany „Disillusioned” i zrobili ogromne wrażenie na zebranej publiczności, zbierając zasłużone brawa.

W czasie finału tego sierpniowego wieczora sceną zawładnęła wołomińska formacja Openspace, ówczesna wielka nadzieja polskiego rocka progresywnego. Zespół był wówczas w fazie pracy nad swym pierwszym albumem z prawdziwego zdarzenia, ale miał w zanadrzu wiele utworów, które nie weszły w skład wydanego w 2010 roku „Elementary Loss” i to właśnie te starsze kompozycje Openspace wypełniły tamten muzyczny wieczór.

Impreza znów odniosła spory sukces. Organizatorzy wiedzieli już, że ten jeszcze mały Festiwal ma wielkiego ducha, którego koniecznie trzeba rozbudzić. Myśleli już więc o trzeciej edycji.

Trzecia odsłona Festiwalu Rocka Progresywnego w Gniewkowie odbyła się 21 sierpnia 2009 roku. Na plakacie Festiwalu po raz pierwszy pojawiło się charakterystyczne logo z wizerunkiem płyty winylowej oraz maskami teatralnymi, symbolizującymi wyjątkowość muzyki progresywnej. Rozmach trzeciej edycji był znów większy niż przed rokiem. Na scenie pojawiły się już 4 zespoły, a do promocji imprezy włączyły się między innymi serwisy: ProgRock.org.pl oraz Mały Leksykon Wielkich Zespołów.

Kilka minut po godz. 18.00 na scenie Amfiteatru przy ul. Dworcowej pojawił się Adam Droździk, redaktor muzyczny i prezenter Polskiego Radia PiK, witając nieco większą publiczność w stosunku do roku poprzedniego, w tym wiele osób z coraz dalszych zakątków Polski, a także jeszcze większe grono lokalnych sponsorów. Adam po dziś dzień jest jednym z największych przyjaciół Festiwalu. Jego wkład w promocję imprezy jest wprost nieoceniony.

Po raz kolejny pierwsi na scenie pojawili się muzycy lokalnego Crystal Lake. Ponieważ właśnie wydawali swój debiutancki album „Safe”, ich występ miał wyjątkowy rozmach. Potwierdzili nim spore aspiracje do tego, by zostać jednym z czołowych zespołów progrockowych w Polsce i wielka szkoda, że był to jeden z ostatnich występów tego zespołu w tym pierwszym klasycznym składzie.

Później sceną rządzili niepodzielnie, wówczas bardzo młodzi, muzycy z Warszawy. Zespół Dianoya był w tamtym czasie prawdziwą nadzieją i małą sensacją na naszej rodzimej scenie. Zaprezentowali nieco mroczny i zawiesisty spektakl poparty muzyką z pogranicza rocka progresywnego i metalu, zawierający elementy, jakie dziś znamy z ich pierwszej płyty zatytułowanej „Obscurity Divine”.

Pozostawili po sobie naprawdę dobre wrażenie, a ich miejsce na deskach Amfiteatru zajęła krakowska grupa Nemezis. Należy dodać, iż wówczas na scenie po raz pierwszy w historii Festiwalu pojawiła się kobieta, czarująca i zmysłowa Karolina Strużycka. Zespół zagrał znakomity koncert, promując swój debiutancki materiał „Nemezis” i zabierając widzów w świat melodyjnego rocka progresywnego z okolic Pendragon i Marillion.

W czasie finału imprezy wystąpił znakomity wówczas zespół z Białogardu – Grendel, kolejny zespół, który niestety nie przetrwał próby czasu. Jak historia pokazała musieliśmy czekać kilka lat na nową karnację tego zespołu, ale wówczas muzycy pozostawili po sobie aurę niesamowitych muzycznych emocji, promując niezapomniany album „The Helpless”.

Trzecia edycja Festiwalu sprawiła, że na małe Gniewkowo zwróciło uwagę w całym kraju wielu odbiorców rocka progresywnego. Wielu z nich miało pojawić się w rok później, co zresztą się stało.

IV Festiwal Rocka Progresywnego w Gniewkowie miał być imprezą wyjątkową pod kilkoma względami. Przede wszystkim miało się na nim pojawić aż pięciu wykonawców. Po drugie (choć tego Organizatorzy jeszcze nie wiedzieli), impreza po raz ostatni odbyła się w małym drewnianym amfiteatrze MGOKSiR przy ul. Dworcowej. Była to też ostatnia jednodniowa edycja Festiwalu.

Po raz pierwszy do promocji imprezy włączył się Krzysiek „Jester” Baran. Festiwal odwiedził także późniejszy przyjaciel i częsty bywalec Włodzimierz Wojciechowski, przywożąc ze sobą mnóstwo płyt z muzyką progresywną i robiąc furorę ze swym sklepikiem muzycznym.

Organizatorzy zyskali także kilku nowych partnerów medialnych, dzięki którym w Gniewkowie znów pojawiło się o wiele więcej widzów.

IV edycja Festiwalu Rocka Progresywnego w Gniewkowie odbyła się w deszczu – w towarzystwie istnych hektolitrów złośliwych kropelek, wysyłanych do nas przez bezwzględną Panią Naturę. Nie przeszkodziło to jednak w zorganizowaniu kolejnej udanej imprezy, podczas której muzyka podniesiona do rangi sztuki okazała się być dodatkowo nieprzemakalną.

Tuż przed festiwalem miała miejsce pierwsza smutna wiadomość. Jeden z zaproszonych zespołów w związku z kłopotami personalnymi nie mógł się stawić na Kujawach. Acute Mind z Lublina musieli odwołać swój występ i było wiadomo, że w imprezie wezmą udział cztery zespoły: Leafless Tree, Moonrise, Osada Vida oraz Hipgnosis.

Koniec końców około 18.00. najpierw pojawił się Adam Droździk z Radia Pomorza i Kujaw, by zapowiedzieć początek imprezy, a następnie na scenę wyskoczyli Łodzianie z Leafless Tree i zaczęło się. Łukasz Woszczyński zapowiedział wiszącą w powietrzu burzę i popłynęły pierwsze takty „Waiting For The Storm”, które okazały się być prorocze dla dalszego przebiegu Festiwalu.

Zespół Leafless Tree swym występem zauroczył publiczność, zyskując sobie serca wielu nowych fanów. Muzycy z Łodzi mieli też mnóstwo szczęścia, bowiem podczas ich koncertu zza chmur przebijało się jeszcze słońce i nie spadła ani kropelka deszczu.

Mniej szczęścia mieli muzycy krakowskiego Moonrise, dla których był to absolutny debiut sceniczny. Zespół kierowany przez Kamila Konieczniaka właśnie wydawał swoją drugą płytę studyjną, ale nigdy dotąd nie zaprezentował się na żywo na scenie. Pomimo złośliwej aury oczarowali swą muzyką widzów i to w tak niezwykły sposób, że niemal nikt nie uciekł sprzed sceny pomimo letniej ulewy, jaką zafundowała nam Pani Natura.

Burza nieco ucichła, choć deszcz wciąż padał, a na scenie po raz drugi w historii Festiwalu pojawili się muzycy Osada Vida. Tym razem o wiele bardziej znani, choćby za sprawą znakomitego albumu „Uninvited Dreas”, który właśnie wydali. Przy tak żywiołowym koncercie po prostu nie dało się usiedzieć! Nawet gniewkowska młodzież zapatrzona w zupełnie innych muzycznych idoli szalała pod sceną w najlepsze.

Ogromne kałuże sprawiły, że wokół żartowano, iż Gniewkowo w tym roku przypomina legendarne Woodstock, jest tylko odrobinę mniejsze. I choć ówczesne możliwości sceniczne nie zapewniały oszołamiającej oprawy i fajerwerków, a sceną rządziło tylko czterech panów i roztańczona pani (Natalia Krakowiak), to koncert mimo to był lepszy niż niejeden występ zblazowanych gwiazd.

Późnym wieczorem miejsce deszczu zajęła gęstniejąca mgła. Do wyjścia na scenę sposobiła się jeszcze nieco niedoceniana wówczas formacja Hipgnosis. Oczywiście niedoceniana w naszym kraju, bo na arenie międzynarodowej był to zespół już uznany. Nie każdy przecież może dostąpić zaszczytu występu na słynnym Night Of The Prog w Loreley. Zaprezentowali wtedy wczesną wersję albumu „Relusion”, za który w kilka lat później otrzymali między innymi Nagrodę im. Roberta RoRo Roszaka. To był bardzo długi koncert, bowiem obok nowego materiału usłyszeliśmy także i starsze kompozycje popularnych Hipów wraz z własną wersją „Careful With That Axe, Eugene” Pink Floyd.

Tę ogólną, zmysłową atmosferą kreowaną przez niesamowitą wokalistkę KuL oraz floydowską aurę spotęgował niezwykły zbieg okoliczności, jakim była mgła tak gęsta, że scena nikła w niej niczym senne marzenia. To był jeden z najbardziej magicznych momentów w historii Festiwalu Rocka Progresywnego w Gniewkowie.

Przez następny rok wokół Festiwalu wydarzyło się bardzo wiele. Przede wszystkim, aby impreza mogła być kontynuowana z coraz większym rozmachem, jej organizatorzy musieli założyć Stowarzyszenie Inicjatyw Niezależnych. Nazwano je po prostu „Progres” i od samego początku praca wokół nowego przedsięwzięcia ruszyła pełną parą.

Stowarzyszenie powstało dokładnie 11 marca 2011 roku, przejmując na swe barki obowiązki organizacyjne. Festiwal od początku powstawał dzięki MGOKSiR w Gniewkowie, Radzie Programowej MGOKSiR, lokalnej władzy, radnym i pojedynczym sponsorom, którym w szczególności dziękujemy. W roku 2010 było ich około trzydziestu. Są to osoby bezinteresownie wspomagające nas nierzadko po dziś dzień. Jesteśmy Im ogromnie wdzięczni.

Jeszcze zimą 2011 roku, niejako obok Festiwalu, odbył się koncert belgijskiej grupy space-rockowej Quantum Fantay. Zespół ten wspomogli muzycy krakowskiego Hipgnosis, a koncert odbył się w miejscowym Ośrodku Kultury. Były to pierwsze kroki Organizatorów, by w przyszłości w charakterze Gościa Specjalnego zapraszać także zespoły zagraniczne, ale na to musieliśmy jeszcze poczekać.

Tymczasem  5 i 6 sierpnia 2011 roku odbyła się po raz pierwszy dwudniowa edycja Festiwalu. Zaproszono na nią aż sześciu wykonawców, przenosząc imprezę na Rynek w Gniewkowie. Sam pomysł wydawał się bardzo dobrym krokiem i w większości małych miasteczek zapewne byłby strzałem w dziesiątkę. Niestety, w Gniewkowie tak się nie stało, choć dzięki temu manewrowi impreza w rok później przeniosła się do Parku Wolności. Ale nie uprzedzajmy faktów.

V Festiwal Rocka Progresywnego po raz pierwszy odbył się przy Patronacie Honorowym Marszałka Województwa Kujawsko – Pomorskiego Piotra Całbeckiego oraz dzięki dotacji tej instytucji. Organizatorzy już jako Stowarzyszenie PROGRES podjęli pierwsze kroki ku temu, by Festiwal został niejako wpisany w stały program imprez plenerowych Województwa Kujawsko – Pomorskiego, co w następnych latach się zresztą stało i za co jesteśmy ogromnie wdzięczni władzom wojewódzkim.

W promocję imprezy włączyło się między innymi Radio Eska. W tym przypadku mamy wiele do zawdzięczenia redaktorowi Sławomirowi Jezierskiemu.

Zaproszone zespoły swą muzyką ukazały to wszystko, co działo się na rodzimej scenie rocka progresywnego. Muzycy, tradycyjnie wywoływani przez gospodarza imprezy, Adama Droździka zaprezentowali sześć ciekawych i oryginalnych setów koncertowych, przedstawiając kilka odłamów progresywnego gatunku.

Na scenie zobaczyliśmy dwóch absolutnych debiutantów płytowych 2011 roku: Tune i Xanadu.

Pierwsi, czyli łódzki zespół Tune, zaprezentowali ciekawą mieszankę z głębokimi wpływami art-rocka i post-rocka popartą bardzo dobrą grą instrumentalną oraz nietuzinkowym tematem koncepcyjnym (debiutancki album „Lucid Moments”) znakomicie interpretowanym przez charyzmatycznego wokalistę Jakuba Krupskiego-Marię.

Drudzy, czyli bydgosko-toruńskie Xanadu, zagrali żywiołowy koncert, w czasie którego obok dość mrocznego i ostrego brzmienia mogliśmy delektować się ciekawymi melodiami i odczuwać prawdziwe  muzyczne emocje.

Na festiwalu nie zabrakło również zaskakujących, dla niektórych nawet szokujących, wydarzeń. Takim była dosyć karkołomna odmiana wizerunku zespołu Animations, który postanowił dość zdecydowanie wzmocnić swoje brzmienie i zatrudnić  nowego, bardzo dobrze czującego się w takich klimatach wokalistę Frantza Wołocha.

Podczas finału pierwszego dnia festiwalu znakomitą formę sceniczną zaprezentował wołomiński zespół Openspace, w którym od kilku już lat pokładane były ogromne nadzieje na przyszłość. Utwory z albumu „Elementary Loss” ze sceny brzmiały wybornie. Muzycy z Wołomina przenieśli nas ładnych kilkanaście lat wstecz, grając muzykę z wyraźną nostalgią za latami 70.. Choć ich występ przerwała awaria energetyczna, to jednak udowodnili, że pokładane w nich nadzieje mają 100%-ową podstawę! Niestety, jak się później okazało, był to ostatni jak dotąd koncert w historii Openspace.

Absolutnym strzałem w dziesiątkę było zaproszenie zespołu Lebowski, który zafundował widzom prawdziwą baterię emocji, przedstawiając znakomity set oparty na albumie „Cinematic”, choć nie tylko! Usłyszeliśmy także zupełnie nowe utwory. Po tym koncercie wszyscy zgodnie potakiwali głowami i mówili, że muzycy ze Szczecina to absolutna ekstraklasa, w dodatku w skali europejskiej!

Imprezę zakończył warszawski zespół Love De Vice, przenosząc nas w czasie ku latom 70., bowiem właśnie z tego muzycznego okresu wyraźnie czerpią wenę twórczą. Nie obce im były także klimaty oparte na nowszych formach rockowych, chwilami nawet nieco odbiegające od czystego rocka progresywnego. W dodatku muzycy zespołu obcowali również z formami folkowymi, głównie wywodzącymi się z kultury wschodniej. W tym miejscu wielki pokłon dla Tomka „Ragaboya” Osieckiego, który ze swym tajemniczym instrumentem przypominającym sitar znakomicie wpisał się w muzykę zespołu: raz to dość przebojową, odjechaną, rock’n’rollową, a za chwilę bardziej wysmakowaną, zaskakującą i nietuzinkową.

Przy okazji V edycji Festiwalu wydarzyło się jeszcze coś bardzo wyjątkowego. Drugi dzień imprezy, w obawie przed burzami, został przeniesiony pod dach Ośrodka Kultury. Był to jedyny taki przypadek w całej dotychczasowej historii Festiwalu Rocka Progresywnego w Gniewkowie.

To był bardzo burzliwy okres w działalności Festiwalu. Wiele spraw organizacyjno – technicznych ulegało karkołomnym zmianom. Ogromne słowa uznania za działalność i pomoc podczas całego tego okresu należą się Adamowi Warakomskiemu, naszemu ówczesnemu realizatorowi dźwięku, za to, że pomimo licznych niedogodności technicznych w nieprawdopodobny wprost sposób dbał o oprawę imprezy. Można nawet powiedzieć, że wyciskał wszelkie możliwe i niemożliwe soki ze sprzętu, jakim dysponował. Adam – jesteśmy Ci za to wszystko ogromnie wdzięczni. Jesteś po prostu ważną częścią naszej Festiwalowej Rodziny!

Ponieważ do Festiwalu w Gniewkowie przylgnął już termin „Co roku coś nowego”, to kolejna VI edycja imprezy znów musiała być inna niż dotychczasowe. Po pierwsze, zmieniła się lokalizacja imprezy. Organizatorzy postanowili przenieść się do Parku Wolności na obrzeżach Gniewkowa. Okazało się to być prawdziwym strzałem w dziesiątkę, bowiem miejsce to na kilka następnych lat zapisało się jako lokalizacja Festiwalu. Po drugie, po raz pierwszy w historii imprezy miał się pojawić Gość Specjalny z zagranicy. Po trzecie, na Festiwal zostało zaproszonych siedem zespołów, co miało być kolejnym rekordem.

Festiwal odbył się 6 i 7 lipca 2012 roku. Tym razem sceneria była iście tropikalna. Wokół panowały niesamowity upał i równikowa wilgotność powietrza potęgowane potwornym wylęgiem komarów. Festiwal zakończył się kolejnym sukcesem organizacyjnym, choć pozostał pewien niedosyt związany z tym, że tuż przed występem formacji Ananke nad Parkiem Wolności przeszła ogromna nawałnica, uniemożliwiając występ ostatniemu zespołowi.

Tym razem w piątkowy wieczór imprezę rozpoczęła obiecująca formacja z Bydgoszczy, Yesternight. Mało znani muzycy urzekli widzów bardzo romantycznym i melodyjnym podejściem do rocka progresywnego, zyskując rzesze nowych fanów. Później na scenę wyszedł zespół o wiele bardziej znany. Votum, jeszcze w swym poprzednim składzie, zaprezentowali materiał, jaki właśnie przygotowywali na album „Harvest Moon”. Zachwycili tym samym tę część publiczności, która lubi ostrzejsze brzmienia w muzyce.

Podczas finału pierwszego dnia Festiwalu zaprezentował się wspomniany, pierwszy w historii imprezy, Gość Specjalny z zagranicy. Była to litewska formacja The Skys, wówczas w Polsce jeszcze mało znana, ale właśnie dzięki temu występowi oraz wspaniałej interakcji z publicznością zaskarbili sobie ogromną rzeszę fanów. Zresztą od tego momentu Litwini zintensyfikowali swe koncertowe poczynania w Polsce i po dziś dzień bardzo chętnie przyjeżdżają do naszego kraju, by zagrać przed polską publicznością.

Pierwszego dnia Festiwalu miało też miejsce zdarzenie bardzo podniosłe. Po raz pierwszy bowiem została wręczona Nagroda im. Roberta RoRo Roszaka. Jest to wyróżnienie przyznawane przez Członków Stowarzyszenia PROGRES za najlepsze wydawnictwo muzyczne w danym roku wydawniczym. Na wyróżnienie mogą liczyć polskie zespoły muzyczne z gatunku rocka progresywnego. Ogłoszenie laureata odbywa się zawsze w marcu każdego roku, w rocznicę powstania Stowarzyszenia. Natomiast wręczenie Nagrody ma miejsce podczas Festiwalu. Wyróżnieniu patronuje nasz przyjaciel ś.p. Robert Roszak, członek i współzałożyciel stowarzyszenia, który tak przedwcześnie nas opuścił. Robert był dziennikarzem muzycznym, organizatorem wielu koncertów, no i przede wszystkim wielkim miłośnikiem i propagatorem rocka progresywnego. Pierwszą edycję naszego Plebiscytu wygrała formacja Hipgnosis za wydany rok wcześniej album „Relusion”.

Drugi dzień Festiwalu rozpoczął się od żywiołowego występu leszczyńskiej formacji Retrospective. Muzycy tego zespołu wówczas po raz pierwszy zaprezentowali widzom część swego nadchodzącego drugiego oficjalnego albumu studyjnego „Lost In Perception”.

Jako drudzy na scenie pojawili się muzycy nieistniejącego już niestety śląskiego zespołu Figuresmile. Zagrali z niezwykłym polotem, choć ich występ na chwilę przerwała burza. Muzycy zespołu znakomicie to wykorzystali, grając po tej kilkuminutowej przerwie stary, dobry standard Marillion „Lavender”, czym urzekli zmokniętych, ale bardzo zadowolonych fanów.

Następna burza wisiała w powietrzu, w związku z czym na scenę szybko wkroczył zespół Joseph Magazine, zabierając widzów w podróż po wyimaginowanej krainie o czerwonym nieboskłonie. Techniczny i bardzo żywiołowy prog-metalowy set na sam finał niestety storpedowała totalna nawałnica, uniemożliwiając bis muzykom z Wrocławia, a także występ ostatniemu zespołowi, jaki miał zagrać tego wieczoru. Mowa o bydgoskim Ananke. Członkowie pechowego zespołu i Organizatorzy Festiwalu umówili się jednak, że Ananke zaprezentuje swą muzykę w rok później.

Warto tutaj wymienić nazwiska kilku kolejnych osób, które dołączyły do Stowarzyszenia i walnie przyczyniły się do organizacji zarówno szóstej, jak i kolejnych edycji. Byli wśród nich: Włodek Polewski, Artur Woźniak, Romek Pepliński, Adam Orłowski, Michał Włodarski oraz Michał Majewski zwany przez wszystkich Majorem.

Należy także podziękować kilku osobom, które bardzo pomogły Stowarzyszeniu, nie szczędząc serca i grosza. Byli to więc: Basia Woźniak – Włodarska, której cudowne ciasta spróbowali chyba wszyscy, Mirek Grzybek zakochany nie tylko w dobrej muzyce, ale i w eterycznych aromatach kawy, stały sponsor festiwalu i współzałożyciel Stowarzyszenia, Krzysztof Goralewski, właściciel miejscowej firmy ITI Gniewkowo oraz oddany fan dobrej muzyki rockowej z Legionowa – Jarosław Burzyński. Dla odnotowania w składzie założycielskim Stowarzyszenia były jeszcze osoby wcześniej nie wymienione: Maciej Kranc, Robert Bączkowski oraz Jerzy Czapiewski. Szerszy skład organizatorów rokował szanse na jeszcze większy sukces imprezy za rok. Stowarzyszenie zatem ostro zabrało się do pracy.

Tak też się stało. W 2013 roku pogoda dopisała, a na scenie wreszcie pojawiło się siedem upragnionych zespołów. VII Festiwal Rocka Progresywnego odbył się w dniach 29-30 czerwca 2013 ponownie w Parku Wolności, w Gniewkowie.

Festiwal zyskał kolejnych bardzo ważnych Patronów Medialnych, którymi po dziś dzień są: TVP 3 Bydgoszcz oraz branżowy magazyn Lizard, czyli jedyne w Polsce czasopismo poświęcone rockowi progresywnemu, art-rockowi, fusion i psychodelii. Tym razem pogoda dopisała w 100%. Temperatura była bardzo przyjazna plenerowej imprezie; poza kilkoma kroplami deszczu, jakie towarzyszyły ubiegłorocznym pechowcom, czyli Ananke, niebo postanowiło oszczędzić wszystkich zebranych.

Obok zespołu Ananke w Parku Wolności w Gniewkowie wówczas zagrali: Arlon (Przemyśl), HellHaven (Myślenice), AnVision (Tarnów), Tenebris (Łódź), State Urge (Gdynia) oraz na finał w charakterze gwiazdy nasi „eksportowcy” ze Stolicy, czyli Tides From Nebula.

Przemyski Arlon debiutował właśnie ze swym pierwszym albumem „On The Edge”. Początkowo nieco spięci, po trzecim utworze pokazali pełnię swoich możliwości i zagrali set oparty na przyjemnej, melodyjnej muzyce o zabarwieniu neoprogresywnym.

W chwilę później pojawili się muzycy HellHaven z Myślenic. Zachwycili bardzo intensywnym spektaklem muzycznym popartym świetną formą sceniczną frontmana. Zebrali za swój występ zasłużone brawa.

Tarnowski AnVision z kolei staranował publiczność znakomitym koncertem charakteryzującym się  wyraźnymi wpływami klasyki heavy rocka i progmetalu. Przy balladzie „I Can’t Live Without My Love” pod sceną mieliśmy nawet „tańce – przytulańce”!

Przyszedł też wreszcie czas dla bydgoskiego Ananke – ubiegłorocznych pechowców. I chociaż i tym razem przez kilka minut siąpił letni deszczyk, to koncert ubrany w specjalną oprawę audio – wizualną stworzoną przez Marcina Mruka i Macieja Mruka był znakomity. Zapoczątkował też nową jakość, jaka miała nastąpić na Festiwalu za rok.

Drugi dzień rozpoczęła łódzka legenda metalu – Tenebris. Zagrali bardzo ostro i chyba nie spodziewali się, że ich występ będzie tak „zrozumiany” przez widownię. Ludzie byli zaskoczeni, ale i zachwyceni setem opartym na znakomitym albumie „Alpha Orionis”. Płyty Tenebris rozeszły się jak świeże bułeczki, a zespół zyskał sobie wielu nowych fanów pośród „Artrokowców”.

Następny w kolejce zespół State Urge odwiedził Festiwal już rok wcześniej i wówczas świetnie bawił się wśród widzów. Tym razem muzycy tej formacji zagrali wspaniały koncert promujący ich pierwszą płytę „White Rock Experience”. Widzowie byli w siódmym niebie, słysząc w ich muzyce echa dokonań tak bardzo lubianych w naszym kraju: Pink Floyd i Archive.

Podczas finału VII edycji festiwalu na scenę wyszli muzycy Tides From Nebula, jednego z najbardziej znanych zespołów, jakie pojawiły się w Gniewkowie. Zagrali cudowny koncert ubrany w sceniczną mgiełkę i skromne światła. Ich muzyka zabrzmiała niczym najwspanialszy muzyczny sen, który chyba na zawsze już zostanie w sercach osób będących wówczas pod sceną.

Wręczono oczywiście także stającą się tradycją Nagrodę im. Roberta „RoRo” Roszaka za najlepsze zdaniem członków S.I.N. PROGRES polskie wydawnictwo z gatunku rock progresywny wydane w roku 2012. Tym razem wyróżnienie odebrał leszczyński zespół Retrospective za album „Lost In Perception”.

Imprezie towarzyszyły kiermasze płytowe, w których udział wzięli Partnerzy imprezy: wydawnictwa Pronet Records oraz Lynx Music. Inne wydawnictwo, Audio Cave, przygotowało dla uczestników Festiwalu niespodziankę w postaci prezentów płytowych, a właściciel tej firmy pan Andrzej Mackiewicz nie szczędził grosza na organizację festiwalu.

Warto tu także wymienić nazwiska kolejnych przyjaciół festiwalowego przedsięwzięcia: Tomka Kudelskiego oraz Pawła Trybę. Bez Waszej pomocy tamta edycja nie wyglądałby tak, jak się ją udało zorganizować.

Imprezie towarzyszyły również: wystawy zdjęć, konkursy i loterie dla uczestników i to, co w Gniewkowie najważniejsze (!) – wzajemna więź i niezwykła, rodzinna atmosfera, które właśnie podczas tej szczęśliwej, siódmej edycji osiągnęły poziom bardzo wyjątkowy, co jest tradycją po dziś dzień.

Warto w tym miejscu wyróżnić wielu wolontariuszy, którzy przyczynili się do sukcesu organizacyjnego i wciąż wspomagają Stowarzyszenie dobrym słowem, pomysłami, a także przyjacielską pomocą. Kilkoro spośród nich postanowiło włączyć się do Stowarzyszenia i odtąd wspomagać jego poczynania. Byli to wówczas: Monika Piotrowska i Michał Woźniak. Michał „Goldmoon” Kwaśniewski zrobił nam świetne zdjęcia.

Byli też fani progrocka z zagranicy: Engelbert Rodriguez z hiszpańskiego radia Subterranea oraz Arie van Kooten, promotor dobrej muzyki rockowej z Holandii.

Tuż po VII Festiwalu Rocka Progresywnego organizator, czyli Stowarzyszenie PROGRES, nawiązał współpracę z Fundacją Beksiński kultywującą postaci Zdzisława i Tomasza Beksińskich. Obaj panowie niestety już nie żyją, ale pozostawili po sobie niezwykły ślad w historii polskiej kultury. Pierwszy z nich malował niezwykłe grafiki i obrazy, które służyły m.in. za okładki kultowych płyt, a drugi był jednym z największych propagatorów radiowych i felietonistą prasowym rozkochanym m.in. w rocku progresywnym. To właśnie w porozumieniu z Fundacją Festiwal od VIII edycji przyjął honorowe imię Tomasza Beksińskiego.

W rok później, w dniach 28 – 29 czerwca 2014 roku, w Parku Wolności odbyła się VIII już edycja Festiwalu Rocka Progresywnego w Gniewkowie. Był on wyjątkowy pod kilkoma względami. Przede wszystkim po raz pierwszy odbył się pod patronatem Tomasza Beksińskiego. Stowarzyszenie PROGRES postanowiło, nadając festiwalowi Jego imię, przypominać przez cały czas o tej niezwykłej i legendarnej postaci. Po drugie, oprawa audio – wizualna Festiwalu osiągnęła w 2014 roku zupełnie nowy wymiar, co podkreślali zarówno fani muzyki, jak i muzycy, którzy zagrali na scenie w Parku Wolności. Byli (i są po dziś dzień) odpowiedzialni za nią spece od audio – video: Marcin Mruk i Maciej Mruk oraz Grzegorz Korybalski, znakomity inżynier dźwięku. Po raz pierwszy na Festiwalu pojawił się cyfrowy stół mikserski, dzięki czemu próby przed występami zespołów można było zorganizować w godzinach południowych. Zabieg ten spowodował, że  fabuła imprezy stała się bardziej płynna.

Tym razem na scenie pojawiło się siedmiu wykonawców.

Jako pierwsi (co jest już tradycją) wystąpili dobrze rokujący na przyszłość debiutanci. Zespół Maze Of Sound przywiózł do Gniewkowa swój pierwszy album „Sunray” i zaprezentował set oparty o melodyjny rock progresywny z elementami teatru rockowego. Można było się na chwilę przenieść do czasów, gdy zespół Genesis odgrywał na scenach małe sztuki teatralne.

Kolejny zespół Disperse zgromadził pod sceną entuzjastów technicznych popisów, bowiem to właśnie one są specjalnością młodych muzyków z Krakowa. Oczywiście zasłużyli na bis.

Później na scenę wybiegli czterej panowie w białych koszulach, czyli State Urge z Gdyni. Był to jeden z dwóch przypadków (wcześniej Crystal Lake) w historii imprezy polegających na występie tego samego zespołu rok po roku. Muzycy z Trójmiasta przyjechali do Gniewkowa trochę niespodziewanie, zastępując wcześniej awizowaną formację Lizard. Zagrali tak, że widzowie długo nie mogli się wybudzić z floydowskiego snu, zwłaszcza że na bis usłyszeliśmy trzy klasyki progrockowej legendy. Kto wówczas nie był, ma czego żałować!

Młodzi muzycy z Gdyni odebrali także Nagrodę im. Roberta RoRo Roszaka za album „White Rock Experience”.

Festiwal w Gniewkowie to także klawiszowi czarodzieje. Paweł Penksa miał znakomity pomysł na występ, postanowił bowiem wskrzesić Prog Keyboards Stories – specjalny projekt muzyczny uświetniający 150 rocznicę wydania powieści „Podróż Do Wnętrza Ziemi” Juliusa Verne oraz 40 rocznicę wydania albumu „Journey To The Centre Of Earth” Ricka Wakemana. Wszystko ubrane w niezwykły spektakl świetlny w przepiękny sposób zakończyło pierwszy dzień imprezy.

Drugi dzień rozpoczął festiwalowy come back. Na scenie jako pierwsi zaprezentowali się muzycy Leafless Tree powracający po kilkuletniej przerwie z nowym perkusistą – Przemkiem Kaźmierskim, który miał zaledwie dwa tygodnie, by poznać materiał zespołu, bo właśnie od 14 dni był nowym członkiem zespołu! Bezlistni zagrali znakomicie, potwierdzając swą wciąż wysoką pozycję w hierarchii polskiego progrocka. Obiecali też swym fanom nowy album.

Następne w kolejce Sounds Like The End Of The World zagrało z kolei jeden z najbardziej intensywnych setów w historii festiwalu. To był istny czad widzieć młodych, trójmiejskich muzyków tak bardzo oddających się swym kompozycjom na scenie. Post-Rockowy set był krótki, ale i tak rozłożył widownię na łopatki.

W czasie finału Festiwalu wystąpił zespół Collage ze specjalnym koncertem dla Tomasza Beksińskiego. Był to powrót tego jakże zasłużonego dla polskiej muzyki progresywnej zespołu. Zagrali doskonale znane nam dźwięki sprzed lat, którymi wprawili publiczność w prawdziwą ekstazę.

Tuż przed ich występem został także wyświetlony film zatytułowany „Doktor Jimi”, opisujący postać patrona, Tomasza Beksińskiego. To był magiczny wieczór, zwłaszcza że pogoda dopisała, choć deszczowej tradycji musiało stać się na chwilę zadość. Mały deszczyk został wywołany znów przez pamiętny utwór, który już raz wywołał ulewę („Waiting For The Storm” zagrany przez Leafless Tree). Na szczęście był to tylko mały, orzeźwiający prysznic.

Atmosfera imprezy była jak zawsze wspaniała i rodzinna. Muzyka po raz kolejny utwierdziła wszystkich w przekonaniu, że co jak co, ale łączyć ludzi to ona potrafi jak nic innego! Na Festiwalu tradycyjnie pojawili się ludzie z całej Polski. Byli także goście z Anglii (między innymi nasi przyjaciele Tony Steel i Kathy Wright) i ze Szwecji, którzy nie mogli nachwalić się naszej sceny rocka progresywnego.

Festiwal zakończył się pełnym sukcesem artystycznym, a wszyscy uczestnicy jeszcze bardzo długo wspominali jego wyjątkowość, która zresztą znowu scementowała wiele przyjaźni, a naszym muzykom w ich ciągłej podróży pod górkę dodała z pewnością sporo wiatru w żagle.

Wieść niosła, że wszyscy znów spotkają się 4 i 5 lipca 2015 roku w Gniewkowie. Zabiorą też swoich znajomych, tak by Festiwal tętnił biciem jeszcze większej ilości progresywnych serc.

Stowarzyszenie Progres po raz kolejny powiększyło  się o nowych Członków i działaczy. Tym razem dołączyli: Natalia Tuszyńska, Magdalena Bury (dziś Pani Majewska), Marzena Zdanowicz, Mateusz Marcinkowski, Andrzej Frej, Marek Śmietański, Marek Toma i Przemysław Dymiński.

Organizatorzy rozpoczęli też współpracę ze Stowarzyszeniem Na Rzecz Rozwoju Samorządności Lokalnej Perspektywa w Gniewkowie na czele z jego prezesem Adamem Straszyńskim. Pod sceną szaleli nasi Przyjaciele fotografowie: Marzena Sówka, Ola Przybylska – Kursa i nieodżałowany Rafał Klęk. Ich zdjęcia ozdobiły festiwalowy kalendarz, który wydajemy co roku.

Warto też nadmienić, że w latach 2014-15 nasz festiwal brał udział w dwóch naukowych badaniach.

Pierwszy z nich to ogólnopolski projekt badawczy pt. „Oddziaływanie festiwali na polskie miasta. Studium kompetencji kadr sektora kultury oraz synergii międzykulturowej” dofinansowany ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach programu Obserwatorium Kultury, a realizowany przez Regionalne Obserwatorium Kultury – Centrum Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu, które wytypowało nasz festiwal jako jeden z sześciu wyjątkowo interesujących festiwali w województwie kujawsko-pomorskim.

Nasza impreza była szczegółowo badana obok dwóch markowych imprez z tego województwa, a mianowicie: Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Camerimage z Bydgoszczy i Bella Skyway Festival z Torunia. Było to dla nas bardzo duże wyróżnienie.

Drugie badanie, bardziej szkoleniowe, dotyczyło  ustalenia realnego wymiaru organizowanego festiwalu z perspektywy lokalnego biznesu i zostało ono przeprowadzone przez naukowców z Katedry Studiów Miejskich i Rozwoju Regionalnego Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, którzy również docenili organizowany festiwal.

IX Festiwal Rocka Progresywnego w Gniewkowie miał być znowu wyjątkowy pod kilkoma względami. Przede wszystkim miał zostać pobity rekord liczby wykonawców biorących w nim udział. Tak też się stało. Na Kujawy przyjechała polska czołówka (Millenium, Osada Vida), kilku od lat wybijających się wykonawców (Thesis, Appleseed, Bartosz Ogrodowicz), dwie znakomite sensacje ostatnich miesięcy (The White Kites, Art Of Illusion), a także gość zagraniczny, formacja Argos z Niemiec.

O imprezie można było przeczytać nawet w „Polityce”, która doceniła wyjątkowość festiwalu, wyróżniając go w jednym ze swych artykułów i polecając jako jedno z trzydziestu ciekawych wydarzeń koncertowych, jakie miały odbyć się tego lata pod chmurką.

Po raz pierwszy od kilku lat na Park Wolności nie spadła ani kropelka deszczu. Można nawet rzec, że pogoda była aż zanadto piękna, bowiem muzykom na scenie towarzyszył ogromny upał. Dopisała także publiczność, która znów pojawiła się w Gniewkowie w rekordowej liczbie. Należy zatem odnotować wielki sukces imprezy, której   organizatorzy jak co roku mieli nieco pod górkę, ale jak zwykle wyszli obronną ręką ze wszelkich opresji.

4 lipca, około godziny 17.00. Festiwal otworzyła warszawska formacja Thesis, grając soczysty post-rockowy set poparty przez (co się rzadko zdarza) aż trzy gitary. Uwagę przykuwały także znakomite teksty interpretowane w naszym ojczystym języku przez charyzmatycznego wokalistę, Kacpra Gugałę.

Zespół Thesis długo czekał na możliwość wystąpienia w Gniewkowie. Odpłacił się za to znakomitym występem. Potwierdził tym również, że nastąpił duży postęp w jego muzyce, która wbrew tytułowi ostatniej płyty („Z Dnia Na Dzień Na Gorsze”) krzepnie wprost w oczach i z dnia na dzień jest coraz lepsza!

Następny występ można nazwać istnym przedstawieniem teatralnym, taką bowiem karnację sceniczną od jakiegoś czasu przyjmuje stołeczna formacja The White Kites, stosując na scenie elementy teatru rockowego. Muzyka tego zespołu oscyluje wokół fascynacji muzyką rockową z przełomu lat 60. i 70.. Art Rock, Brit Pop, Psychodelia, Scena Canterbury czy klasyczny Rock Progresywny biją od Białych Latawców na kilometry. A frontman Sean Paul, Anglik osiadły w Warszawie, przebrany za kościotrupa z koroną na skroni, odgrywający rolę szefa pewnej grupy piratów, okazał się być jedną z najbarwniejszych postaci, jakie kiedykolwiek wystąpiły na Festiwalu w Gniewkowie. Zespół po swym występie bardzo długo rozdawał autografy i pozował z fanami do zdjęć.

Tymczasem na scenę wybiegli Goście Specjalni z Niemiec, formacja Argos zbierająca znakomite recenzje za swe dwa ostatnie albumy. Swym występem udowodnili, że owe wysokie oceny nie są ani trochę na wyrost. Mało tego, pokazali, że w dzisiejszych czasach można grać z powodzeniem klasycznie jak mistrzowie progrockowego gatunku sprzed lat, bowiem ich muzyka oscylowała wokół brzmienia takich zespołów jak: Genesis, Caravan czy Yes, a głos wokalisty do złudzenia przypominał barwę głosu legendarnego Petera Hammilla. Niemieccy goście zostali niezwykle gorąco przyjęci przez publiczność w Gniewkowie, zaskarbiając sobie serca nowych fanów.

Muzycy Argos chwaląc niezwykłą atmosferę stworzoną przez wyjątkową, gniewkowską publiczność, obiecali, że w przyszłości bardzo chętnie powrócą zarówno do Gniewkowa, jak i do naszych klubów muzycznych.

W sobotni wieczór uczczona została także postać Patrona Festiwalu, Tomasza Beksińskiego. Na scenie wyświetlono znakomity pokaz audio-wizualny autorstwa zaprzyjaźnionego z S.I.N. PROGRES Dariusza Laskowskiego, wielkiego entuzjastę jeśli chodzi o postać popularnego Beksy. Film ukazał nie tyle fizyczną postać legendarnego prezentera radiowego, co starał się odsłonić cząstkę głębi jego niezwykle wrażliwej duszy. Zrobił też na widzach ogromne wrażenie.

W czasie finału sobotniej części Festiwalu na scenie pojawili się Ci, którzy byli z dawna oczekiwani w Gniewkowie. Jedna z pierwszych sił polskiego progrocka, formacja Millenium dała ponad dwugodzinny koncert, zabierając widzów w sentymentalną podróż przez całą swą dotychczasową twórczość. Potwierdzili także, że na scenie są tak samo perfekcyjni jak na swych licznych płytach studyjnych. Dla wielu widzów była to pierwsza okazja do zetknięcia się z krakowską grupą, bowiem występy Millenium na żywo jak dotąd można było policzyć na palcach obydwu rąk. Gromkie brawa i kilka bisów zakończyły dobrze po północy pierwszy, niezwykle gorący, zarówno duchowo jak i fizycznie, wieczór w Parku Wolności.

Drugi dzień Festiwalu rozpoczynał mistrz czarno-białych klawiszy, Bartosz Ogrodowicz.

Znakomity instrumentalista klawiszowy potrafiący solo na scenie wyczarować ze swych elektronicznych cacek istną symfonię dźwięków zagrał przekrojowy set łącznie z kilkoma zupełnie nowymi kompozycjami, za które otrzymał szczególne brawa.

Zespół Appleseed to kolejni cierpliwi, jeśli chodzi o Gniewkowo, muzycy. Oni też długo (podobnie jak Thesis) czekali na swój występ na Festiwalu i również odpłacili się bardzo dobrym występem, łącząc w swej muzyce wiele barwnych odcieni muzyki rockowej. Od nieuporządkowanych dźwięków post-rocka i muzyki alternatywnej, po bardziej wyrafinowane zagrywki prog i hard rockowe. Zespół udowodnił, że w muzyce rockowej można łączyć nawet jej najbardziej odległe nurty. Mało tego, zrobił to z ogromną gracją, swą muzyką zachwycając wielu widzów.

Po występie Appleseed wręczona została tradycyjna Nagroda im. Roberta RoRo Roszaka przyznawana zwycięzcy wewnętrznego plebiscytu rozstrzyganego przez członków Stowarzyszenia PROGRES. Tym razem trofeum przypadło zespołowi Maze Of Sound z Łodzi za wydany w 2014 roku album „Sunray”. Nagrodę odebrali: wokalista łódzkiego zespołu Jakub Olejnik oraz perkusista Grzegorz Śliwka.

Kiedy nad Park Wolności powoli nadciągał wieczór, na scenie pojawili się reprezentanci regionu kujawsko-pomorskiego, muzycy bydgoskiej formacji Art Of Illusion. Od kilku miesięcy niemal całe środowisko progrockowe w naszym kraju w ogromnych superlatywach wypowiadało się o muzyce tego zespołu. Również za granicą mówiło się głośno o Art Of Illusion. Bydgoszczanie udowodnili swą wielkość, rozkładając cały Park Wolności na łopatki. Kompozycje z pogranicza progmetalu i muzyki eksperymentalnej zawierały to, co odbiorcy tego typu muzyki lubią najbardziej: karkołomne zwroty akcji, mnóstwo technicznych popisów oraz soczystych solówek popartych tym, co w muzyce najważniejsze – artystycznym duchem i melodiami, które pamięta się bardzo długo. Bisom nie było końca. Podobnie rzecz się miała z autografami i wspólnymi zdjęciami z widownią.

Nadszedł czas na finał IX Festiwalu Rocka Progresywnego im. Tomasza Beksińskiego w Gniewkowie. Do swego występu sposobiła się jedna z pierwszych sił naszej polskiej sceny, zespół Osada Vida. Muzycy ze Śląska wspomagani  przez rodzynka spod Lublina (wokalista Marek Majewski) udowodnili swą wielkość, świetnie bawiąc się i nawiązując niezwykłą interakcję z publicznością. Towarzyszył im znakomity pokaz świetlny.

Muzycy ze Śląska pobili także kolejny rekord Festiwalu, występując w Gniewkowie już po raz trzeci. Był to znakomity finał naprawdę udanej imprezy, w dodatku zwieńczony kilkoma bisami, bowiem gniewkowska publiczność nie chciała dać za wygraną i dopuścić do zakończenia występu Osada Vida, a tym samym do zakończenia Festiwalu.

Impreza jednak musiała się zakończyć, co stało się około godziny 23.00. Widzowie długo bili brawa wszystkim muzykom. Brawa także należały się twórcom niezwykłej atmosfery, czyli wspaniałej publiczności, która zjechała się nie tylko z całej Polski, ale także i z Europy, a nawet całego świata, byli bowiem goście z Anglii, Niemiec, a nawet z gorącej Kalifornii!!!

Znów pod sceną trzaskały flesze (m.in: Kasi Janus, Andrzeja Bołdaniuka, Roberta Świderskiego, Grzegorza Chorusa, Pawła Świrek).

Warto też nadmienić, że w 2015 r. Festiwal otrzymał patronat Kujawsko-Pomorskiej Organizacji Turystycznej, co potwierdziło, że całkowicie zasadnie aspiruje do markowego produktu województwa.

Minęło kilka miesięcy. Organizatorzy ogłosili kolejny termin festiwalu. Tym razem, w związku z tym że miała to być jubileuszowa 10. edycja, postanowiono zrobić stałym bywalcom imprezy miłą niespodziankę. Miał nią być dodatkowy, trzeci dzień Festiwalu. Niestety Organizatorzy także dostali niespodziankę, tyle że niezbyt miłą. Okazało się bowiem, że w Gniewkowie nie będzie możliwości organizacji kolejnego Święta ProgRockowego. Festiwal zawisł na przysłowiowym włosku, ale na szczęście przyszły dobre wieści z Torunia, gdzie dostrzeżono potencjał imprezy. W ekspresowym tempie imprezę przenoszono w zupełnie nowe miejsce. Do Fosy Zamkowej pod murami Zamku Krzyżackiego. Cudowne, malownicze, naznaczone historią znakomicie wpisywało się w tę imprezę muzyczną. Festiwal ostatecznie odbył się zgodnie z planem, w dniach 1, 2 i 3 lipca. Miał znakomitą, iście jubileuszową oprawę do której walnie przyczyniła się grupa AnVision (Marek „MarQus” Ostrowski – dziękujemy!), która także obchodziła swój dziesiąty jubileusz istnienia. Koncert specjalny tego zespołu wraz z zaproszonymi gośćmi był z pewnością jednym z tych jakie zarówno Organizatorzy jak i widzowie będą długo pamiętać. Ale to nie był koniec wieczoru, bowiem pozostało nam wręczyć jeszcze Nagrodę im. Roberta RoRo Roszaka muzykom zespołu Riverside.

W drugim dniu imprezy żar lał się z nieba. Na scenie zaprezentowali się kolejno: bydgoskie Fractalmind, tarnowskie Perihellium i wreszcie Abstrakt, który zaprezentował znakomity set okraszony wieloma dodatkowymi atrakcjami. Do tego wszystkiego dołączyła aura, która zafundowała widzom kilka niespodziewanych zjawisk atmosferycznych. Wreszcie pod wieczór pogoda się ustaliła, a na scenie pojawiła się niewątpliwa gwiazda Festiwalu – brytyjska formacja Karnataka, czarując publiczność przepięknym setem koncertowym. Kiedy na niebie rozbłysły gwiazdy, na finał wieczoru na scenie pojawił się Władysław Komendarek – legendarny współtwórca grupy Exodus. Zabrał widownię w prawdziwy, muzyczny kosmos, w taki sposób że nikt tego wieczora nie chciał schodzić na ziemię.

Trzeci dzień imprezy rozpoczęli muzycy Keep Rockin’ podbijając serca wielu fanów. Później na scenie zrobiło się bardziej klasycznie bowiem swe nietuzinkowe umiejętności zaprezentowała polska super-grupa Brain Connect. Wieczór trwał w najlepsze, a w swój muzyczny świat już zabierali nas muzycy stołecznego Love De Vice promując swój najnowszy album „Pills” za który notabene w tym roku odbiorą Nagrodę RoRo. Kiedy na scenie pojawił się zespół Retrospective to wszyscy sobie uświadomili że jubileusz kończy się, ale muzycy z Leszna nie chcieli tak łatwo zakończyć imprezę. Zagrali bowiem, jak na finał przystało, długi znakomity set oparty w pierwszej części o swoje dawne utwory, by po krótkiej przerwie zaprezentować po raz pierwszy w całości materiał jaki miał się ukazać na nowej płycie.

Festiwal, pomimo kilku niedociągnięć powstałych poprzez błyskawiczne przenosiny z Gniewkowa do Torunia z pewnością zakończył się kolejnym sukcesem. Organizatorzy dzięki temu dość karkołomnemu przedsięwzięciu znów wiele się nauczyli i obiecali wszystkim, że za rok impreza będzie jeszcze lepsza!

W ciągu następnego roku wiele się wydarzyło. Festiwal zyskał kolejnych Partnerów. Pojawiło się także kilku nowych Sponsorów. Odświeżone zostało logo imprezy a przede wszystkim Stowarzyszenie czekały kolejne przenosiny w zupełnie nowe miejsce. Stał się nim przepiękny i malowniczy Amfiteatr przy Muzeum Etnograficznym im. Marii Znamierowskiej-Prüfferowej w Toruniu. Położony tuż przy Toruńskiej Starówce od początku wróżył niezłą frekwencję. Jednak to co się wydarzyło w dniach 8 – 9 lipca 2017 roku przerosło najśmielsze oczekiwania organizatorów. Nigdy bowiem w historii imprezy przed sceną nie pojawiło się tak dużo widzów! Amfiteatr tętnił życiem przez dwa dni nie tylko za sprawą samych koncertów. Towarzyszyło im bowiem mnóstwo atrakcji podyktowanych dla bardzo szerokiego spektrum gości: od tych najmłodszych którzy szaleli w figloraju zorganizowanym przez firmę GMG – Sport, poprzez miłośników sztuki i grafiki, amatorów kuchni polowej, kolekcjonerów rzadkich wydawnictw muzycznych po zafascynowanych osobą Patrona Festiwalu Tomasza Beksińskiego, którego postać zdecydowanie górowała nad amfiteatrem. Smaczkiem imprezy bowiem było spotkanie autorskie z Wiesławem Weissem, autorem monografii „Tomek Beksiński. Portret Prawdziwy”, Redaktorem Naczelnym miesięcznika „Teraz Rock” (wcześniej „Tylko Rock”) a także autorem innych ciekawych publikacji odnoszących się do muzyki rockowej. Samo spotkanie, niezwykle ciekawe i tłumnie odwiedzone z pewnością nasyciło głodnych szczegółów z życia popularnego Beksy.

Do organizacji Festiwalu znów włączyło się sporo nowych osób. Należy tu wymienić przede wszystkim Mirka Grzyba, szefa firmy GMG-Sport którego pomoc sprawiła, że impreza stała się bardzo barwna. Mirkowi pomagali synowie: Marcin i Kamil którzy także barwnie wpisali się w festiwal. Do bram Stowarzyszenia zapukali także: Gabriel Koleński i Krzysztof Kosiński, którzy po imprezie stali się Członkami SIN PROGRES. Ogromną pomoc wykazał (nie po raz pierwszy zresztą) nasz brytyjski łącznik i przyjaciel Tony Steel, a także lider Retrospective i szef firmy Water Concept – Robert Kusik. Należy także wspomnieć o wielkiej pomocy naszego przyjaciela Witka Andree (Agencja Oskar). To dzięki pomocy Witka udało się na festiwal ściągnąć zespół Flamborough Head. Słowa uznania należą się także Krzysztofowi Wachowiakowi (Stowarzyszenie NIE ART) który bardzo nam pomógł w organizacji kilku istotnych rzeczy.

Na scenie amfiteatru dobrze się działo! Tym razem deszczu było tylko trochę. Co prawda skrócił on odrobinę występ pierwszego zespołu Here On Earth. Ale koncert śląskich muzyków był i tak znakomity i pozostawił po sobie doskonałe wrażenia. W sobotnie popołudnie mieliśmy także dawkę wykwintnej muzyki eksperymentalnej i prawdziwe, stare Organy Hammonda  na scenie, za sprawą koncertu wrocławskich Halucynacji. Była też dawka muzyki bardziej pop-rockowej, z którą do Torunia przyjechał zespół Backward Runners z Olsztyna. Później na scenie rządzili goście zagraniczni z Holandii. Najpierw swój akustyczny set zaprezentował znakomity gitarzysta Eddie Mulder, wytwarzając nad amfiteatrem aurę totalnego wyciszenia. A później na scenę wyszedł Gość Specjalny Festiwalu – znana i lubiana w Polsce formacja Flamborough Head, która zaprezentowała przekrojowy set. Wręczona została także tradycyjna Nagroda im. Roberta „Ro-Ro” Roszaka, która tym razem przypadła dla zespołu Love De Vice za wydany w roku 2016 album „Pills”.

Drugiego dnia Festiwalu pogoda dopisała w stu procentach. Dopisała tez publiczność, która znów bardzo licznie oklaskiwała kolejnych wykonawców. Małą sensacją tego popołudnia z pewnością był zespół Animate, który otworzył niedzielną część festiwalu i od razu porwał publiczność do dobrej zabawy. Następny w kolejce zespół Yesternight zagrał swój pierwszy koncert po kilku latach przerwy. Mało tego! Wraz z ich występem pojawił się wreszcie debiutancki album „The False Awakening”, który jak się później okazało odniósł kilka sporych sukcesów, a publiczność została oczarowana tą niezwykłą muzyką. Powrotów po latach mieliśmy więcej bowiem w niedzielny wieczór po kilku latach przerwy na scenie znów pojawił się zespół Grendel, grając znów materiał „The Helpless” tyle że w nieco innej, na nowo zaaranżowanej wersji. Festiwal zakończył z przytupem zespół Art Of Illusion prezentując dość obszernie zupełnie nowy materiał, jaki później posłużył bydgoskim muzykom przy okazji wydania albumu „Cold War Solipsism”. Podsumowując tę 12. edycję trzeba przyznać, że festiwal AD 2017 był przedsięwzięciem udanym pod każdym względem. Festiwalowicze rozjechali się do swych domów z przeświadczeniem, że ich ulubiona impreza znów ma swojego prawdziwego ducha, a oni sami poczuli że znów są jej częścią.

W dniach 7-8 lipca 2018 roku odbyła się 12. edycja Festiwalu. Tym razem sprawdzone rok temu, nowe miejsce imprezy poczęstowało fanów muzyki progrockowej przepiękną, letnią aurą. Nic więc dziwnego, że zanotowany został rekord frekwencji. Amfiteatr był wypełniony niemal w pełni, a przybyli fani dobrej muzyki dostali to czego chcieli! Sobotnia część imprezy upłynęła pod dyktando zespołów: ALHENA, ANAMOR, AYDEN, WALFAD oraz na finał żywiołowe VOTUM. W niedzielę zaś na scenie wystąpili: BEYOND THE EVENT HORIZON, HELLHAVEN, STARSABOUT oraz na finał festiwalu formacja LEBOWSKI. W trakcie trwania imprezy odbyło się sporo przedsięwzięć wspierających. Najważniejszym z nich była z całą pewnością wystawa zdjęć naszego nieodżałowanego Przyjaciela oraz mistrza koncertowej fotografii, Rafała Klęka. Odwiedzający wystawę mogli zabrać ze sobą na pamiątkę, małą cząstkę twórczości Rafała w postaci mini-albumu poświęconego Jego postaci. Po raz pierwszy też, na Festiwalu pojawił się „Program Festiwalowy” w postaci ładnie oprawionego zeszytu, w którym zebrano wiele informacji zarówno o samej imprezie, jak i nurcie muzyki progrockowej. Tradycyjnie Festiwalowi towarzyszyły: kiermasze muzyczne, cegiełko – loteria fantowa, wręczona została tradycyjna Nagroda im. Roberta 'RoRo’ Roszaka, którą tym razem odebrał zespół YESTERNIGHT, za wydany rok wcześniej album „The False Awakening”. Wiele kolejnych spostrzeżeń, z lat poprzednich udało się wcielić w życie, co zaowocowało znakomita atmosferą. Można powiedzieć, że Festiwal, po niespodziewanych przenosinach do Torunia znów lśnił pełnią mocy. Wierzymy, że tak już będzie zawsze!

Kolejna, 13. już edycja imprezy odbyła się w dniach 6-7 lipca 2019 roku. Tym razem pogoda nie była łaskawa, a pomimo to e Amfiteatrze zjawiła się rekordowa liczba widzów. Siąpił deszcz, było raczej chłodno a jednak zaproszony zestaw wykonawców nie pozwolił nawet na chwilę oderwać wzroku od sceny. Poziom imprezy był bardzo wysoki, wszystkie zespoły zaprezentowały co najmniej europejski poziom! W sobotę zagrali kolejno: TENSION ZERO, LESS IS LESSIE, SMASH THE CRASH, AMAROK i na finał TIDES FROM NEBULA. W niedzielę zaś zobaczyliśmy na scenie: LET SEE THIN, CEREUS, FRONTAL CORTEX, TRKProject oraz na finał imprezy, koncert specjalny BELIEVE w 15. lecie istnienia zespołu. Stałe punkty programu imprezy zostały zachowane. Uczestnicy imprezy tłumnie brali udział w Cegiełko – Loterii Fantowej. Na festiwalu mieliśmy bogatą ofertę na kiermaszach muzycznych. Wręczyliśmy także Nagrodę im. Roberta „RoRo” Roszaka, którą „korespondencyjnie”, za zespół KATEDRA odebrał Robert Błaszak. Rozstrzygnięty został także po raz pierwszy Konkurs Fotograficzny „Progowa Zajawka”, będący upamiętnieniem postaci nieodżałowanego Rafała Klęka. Nowością był konkurs plastyczny dla najmłodszych widzów, który cieszył się ogromnym powodzeniem! I to tak dużym, że trzeba go było rozłożyć na raty! Festiwal zdecydowanie nabrał wigoru i potwierdził, że dobra muzyka i związana z nią kultura, wciąż mają cenę w naszym kraju.

Po Festiwalu szeregi Stowarzyszenia Progres opuścili: Natalia Tuszyńska, Barbara Włodarska, Andrzej Frej, Krzysztof Kosiński, Jan Włodarski, Michał Włodarski. Wszystkim dziękujemy za wkład w działalność Stowarzyszenia jak i w funkcjonowanie Festiwalu. Życzymy też sukcesów i nieograniczonych pokładów pasji w dalszych działaniach!

Uchwałą Walnego Zebrania przyznano też tytuły Honorowego Członkostwa Stowarzyszenia „Progres” następującym osobom: Piotr Dąbek, Krzysztof Goralewski, Katarzyna Holc, Andrzej Klusiewicz, Tomasz Kudelski, Robert Kusik, Henryk Maciejczyk, Anna i Wojciech Paradowscy, Małgorzata i Stanisław Paradowscy, Małgorzata Pawłowska, Tony Steel, Stefania Środa-Murawska, Adam Teodorczyk – za szczególne wspieranie organizacji Festiwalu, głównego przedsięwzięcia SIN Progres. Wymienione osoby zostaną wyróżnione podczas przyszłorocznej edycji Festiwalu. Będą mogły także, od teraz, brać udział w głosowaniu na przyznawaną corocznie przez SIN Progres Nagrodę im. Roberta RoRo Roszaka, dla Polskiego Wykonawcy za Najlepsze Wydawnictwo Fonograficzne z Gatunku Rocka Progresywnego za dany rok.

W dniach 25 i 26 lipca 2020 w Amfiteatrze Muzeum Etnograficznego w Toruniu odbył się 14. Festiwal Rocka Progresywnego im. Tomasza Beksińskiego. Tegoroczna edycja ze znanych wszystkim przyczyn, przebiegała w innych niż zwykle warunkach. Wymagała specyficznej organizacji. Między innymi była możliwość śledzenia wydarzeń festiwalowych na żywo, dzięki transmisji online (tzw. streaming live). Z liczby ok. 12 tys. wejść pierwszego dnia widać było, że pomysł był strzałem w przysłowiową dziesiątkę! 

Dobór artystyczny jak zwykle zawierał cały przekrój różnorodnych form progresywnego nurtu gatunku muzycznego. W ciągu dwóch dni festiwalowych na scenie wystąpiło osiem zespołów.

Pierwszy dzień – sobota 25.07.2020

Rozpoczęcie Festiwalu przypadło wodzisławskiemu GALLILEOUS, istniejącemu z małymi przerwami na rynku muzycznym od 1990 roku. Zaprezentowali materiał z dwóch ostatnich wydawnictw płytowych, a wokalistka Ania z pełną ekspresją zachęcała publiczność do reakcji, co też miało miejsce od pierwszego utworu, aż do bisu. Po krótkiej przerwie technicznej na scenie zaprezentowali się muzycy MECHANISM z Gdańska, reprezentujący progresywną rockowo – metalową scenę muzyczną. Rosnąca popularność zaowocowała ostatnimi czasy wieloma koncertami u boku znakomitych muzyków tego gatunku w Polsce jak i za granicą, takimi jak udział w trasie z RIVERSIDE w 2018 roku w krajach Europy Zachodniej. W Toruniu zaprezentowali materiał z dwóch albumów; Between The Words oraz Entering The Invisible Light. Jak zwykle nie obyło się bez bisu. Kolejny wykonawca to znany i lubiany leszczyński RETROSPECTIVE, który w historii Festiwalu po raz trzeci zaznaczył swoją obecność. Sympatyczna szóstka wykonawców tym koncertem udowodniła, że są znakomitym „produktem” eksportowym ze znakiem – made in Poland. Zresztą uczestniczyła na wielu festiwalach w Europie Zachodniej, a w tym roku ma wystąpić na prestiżowym ARTROCK FESTIVAL w Reichenbach. Na koniec swojego występu przyjemną niespodziankę sprawili, prezentując cztery utwory w języku polskim z wcześniejszych wydawnictw. Kolejny raz duet Beata i Kuba udowodnili, że stanowią znakomitość w tym gatunku muzycznym. Na bis zostały zagrane dwa utwory. Trzeba też zaznaczyć, że „nową” twarzą w zespole jest Darek Kaźmierczak – gitara i był to udany debiut artystyczny. I na koniec pierwszego dnia (a właściwie wieczoru) zaprezentowała się gwiazda ALBION, na który to występ oczekiwała festiwalowa publiczność. Wokalistka Anna Batko wraz z muzykami stworzyła znakomite widowisko, które od samego początku do ostatniego dźwięku trzymało w napięciu. Iluminacja świetlna uzupełniała klimat wykonawczy, co o zmroku potęgowało jeszcze bardziej nastroje publiczności. Dźwięki gitary Jerzego Antczaka rozbrzmiewały przecudnie w Amfiteatrze Muzeum Etnograficznego. I tak zakończył się pierwszy dzień Festiwalu.

Drugi dzień – niedziela 26.07.2020

Drugi dzień Festiwalu rozpoczęli piraci z THE WHITE KITES – warszawska formacja z pełnym wdzięku i humoru wokalistą, rodowitym Brytyjczykiem Sean Palmerem ubranym w uniform z namalowanym … kościotrupem, ze złotą koroną na głowie. Pod względem muzycznym i artystycznym było to widowisko z cyklu – teatr rockowy, w którym pierwsze skrzypce grał oczywiście wokalista. Był to już drugi występ – BIAŁYCH LATAWCÓW na Festiwalu, podczas którego publiczność przeniosła się do lat 60/70, w okres rocka psychodelicznego, gdzie dźwięki przesterowanych gitar mieszały się z dźwiękiem rozwibrowanych organów, z kojącymi frazami fletu, fujarek oraz melotronu. Oczywiście na koniec, na pożegnanie z publicznością, zabrzmiał bis. Odbiór występu był entuzjastyczny! Kolejny wykonawca to THE BROKEN BRIDGES z Grudziądza. Lider zespołu Marek Habryn czarował grą na gitarze oraz wokalem. Zaskakiwał ciężkim gitarowym graniem, by potem na gitarze klasycznej w duecie z Grzegorzem Grzanką na akordeonie guzikowym dać próbkę swych umiejętności folkowych. Kolejny punkt programu to wręczenie nagrody w 9. edycji konkursu im. Roberta „Ro – Ro” Roszaka dla szczecińskiej formacji LEBOWSKI, za najlepsze progresywne wydawnictwo w roku 2019 – GALACTICA. Członkowie zespołu nie mogli przyjechać do Torunia, dlatego też nagrodę odebrali reprezentanci województwa zachodnio-pomorskiego obecni na Festiwalu. Zaskakujący był występ TRACES TO NOWHERE z Warszawy, a to za sprawą różnorodnych nurtów muzycznych zaczerpniętych z post metalu, post rocka, industrialu, szeroko pojętej alternatywy, a skończywszy na gothic metal. Występ był zdominowany przez interesujący wokal Karoliny Mazurskiej, która swoje teksty opatrzyła ruchem scenicznym, co podnosiło atmosferę. I na koniec wystąpił kielecki ANKH, który za rok będzie obchodził 30-lecie istnienia na scenie muzycznej w naszym kraju. W swojej długoletniej karierze „zaliczyli” dwukrotnie festiwale w Jarocinie oraz też dwukrotnie Przystanek Woodstok, zdobywając nagrodę „Złotego Bączka” (nagroda publiczności). Jedną z ważniejszych nagród w swojej karierze otrzymali w 2008 roku z rąk Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego – „ Zasłużony dla Kultury Polskiej”. W tak zwanym międzyczasie odnotowali też udział w Rio na ART ROCK FESTIVAL i dwukrotnie w Meksyku. Znamienne było przesłanie lidera – Piotra Krzemińskiego – pod koniec występu, który w gorących słowach dziękował organizatorom, że uparcie dążyli do przeprowadzenia tej edycji Festiwalu, co dla artystów żyjących z wykonywania tego zawodu jest nie bez znaczenia.

Tradycyjnie Festiwalowi towarzyszyły: kiermasze muzyczne i cegiełkoloteria fantowa. Na koronie amfiteatru czynne były również stoiska gastronomiczne. 

15. JUBILEUSZOWY FESTIWAL ROCKA PROGRESYWNEGO IM. TOMASZA BEKSIŃSKIEGO – 3 LIPCA 2021

Na wstępie relacji trzeba zaznaczyć, że jak przypadło na Jubileusz tej imprezy, Festiwal wrócił do korzeni, tam gdzie zainicjowali tą ideę bracia Janusz i Sławek Bożko do … Gniewkowa. Świadczy o tym „najazd” fanów tego gatunku muzycznego. Tym bardziej, że pandemiczne czasy, w których żyjemy, nie sprzyjają organizowaniu takich wydarzeń. Co istotne, dopisała pogoda, choć prognozowano burze i opady.

W przeszłości Festiwal w Gniewkowie miał wiele miejsc, a tegoroczna impreza odbyła się na obiektach sportowych MGOKSiR i to był pomysł w „10-tkę”, przy dużym zaangażowaniu Burmistrza Gniewkowa – Adama Straszyńskiego i Dyrektora Miejsko-Gminnego Ośrodka Kultury Sportu i Rekreacji Pawła Mikuszewskiego. Jak co roku w ostatnich latach, nad stroną techniczną audio – light czuwała Ekipa Team Macieja Szmelca z Torunia.

Jak już wspomniałem na wstępie, była to sentymentalna podróż do korzeni festiwali „gniewkowskich”, jako że wśród wykonawców znaleźli się znani z poprzednich festiwali; Crystal Lake i Anamor. Skład uzupełniali; Pale Mannequin i proAge. Na finał koncertu wystąpił z widowiskiem włoski RanestRane, z czwórką przesympatycznych muzyków, którzy zaczęli od „Nosferatu wampir”, z kolei było „Lśnienie” i na koniec tego seta trylogia poświęcona 2001 „Odysei kosmicznej”. Set finałowy, to zapowiadana słynna „Ściana” do odtwarzanego na dużym ekranie sceny festiwalowej filmu „The Wall” Alana Parkera, ze ścieżką dźwiękową z coverami Pink Floyd. M.in. wybrzmiały takie utwory jak; „Another Brickin the Wall” , „Hey You” czy „Comfortably Numb”. Mimo późnej pory i przenikliwego zimna, fani dotrwali do ostatniej sceny tego filmu.

Warto jeszcze wrócić do czterech wykonawców Festiwalu. Otworzyli toruńscy Crystal Lake, z całkowicie nowym, nie znanym materiałem, jedynie ze swojego albumu „Safe” zagrali „Flame of Soul”, co odbiło się z uznaniem reakcji publiczności. Warszawski Pale Mannequin zagrał set oparty na dwóch wydanych krążkach, ze scenografią nawiązującej do albumu „Colours of Continuity”. Odnoszę wrażenie, że występ warszawiaków przypadł do gustu, o czym świadczył aplauz licznie zgromadzonych widzów. Będziński ProAge, z liderem Mariuszem Filoska dopełnił swego, choć początkowo, brzmienie było nie najlepsze. Jednak przy najdłuższym tego wieczoru utworze „4th Dimension” i przy premierowym utworze dali z siebie wszystko, czym zasłużyli na owację fanów. Przy okazji chciałbym podziękować Krzysztofowi Walczykowi, który ze swoich klawiszy „czarował” purplowskimi frazami
muzycznymi. I na koniec płocki Anamor, neoprogresywny rock, z ładną melodyką i fajnym wokalem Marty Głowackiej. Utwory „Pod prąd”, „Za witrażem”, czy mój ulubiony „Szmaragdowo” wypadły celująco.

Podczas Festiwalu tradycyjnie przyznano nagrodę im. Roberta „RoRo” Roszaka dla najlepszej polskiej płyty rocka progresywnego za rok 2020. Otrzymał ją, za album „Zenith” , Maciej Meller, który nie mógł odebrać osobiście nagrody, przesyłając organizatorom i uczestnikom podziękowania.

Co trzeba jeszcze zaznaczyć, Organizatorzy – Stowarzyszenie SIN Progres po zakończeniu Festiwalu zadbali o uczestników i zorganizowali dojazd autokarem do Torunia, na zarezerwowane przez nich miejsca noclegów. Była też tzw. „cegiełko loteria”, która jak co roku wspiera fundusz organizacyjny Festiwalu.

W trakcie koncertów nastąpił też moment, gdy Burmistrz Gniewkowa Adam Straszyński zadeklarował, że kolejne edycje Festiwalu nie wyjdą poza miejsce „narodzenia” tych edycji i złożył podziękowania Prezesowi SIN Progres Januszowi Bożko za wkład pracy.

Nie od rzeczy należą się słowa podziękowania dla Agencji Handlowo – Artystycznej „OSKAR” z Poznania za wydanie płyty CD, z utworami artystów, którzy grali podczas poprzednich edycji Festiwalu. Są to nagrania do tej pory oficjalnie niepublikowane. Brawo.

16. FESTIWAL ROCKA PROGRESYWNEGO IM. TOMASZA BEKSIŃSKIEGO Gniewkowo/Toruń – 2-3 LIPCA 2022

Weekend 2-3.07 w Gniewkowie i w Toruniu stał się bombowy, nie tylko pod względem dynamicznie zmiennych warunków atmosferycznych w przeddzień XVI edycji festiwalu, ale głównie dzięki wydarzeniom muzycznym. Tegoroczny festiwal miał formułę imprezy dwudniowej; odbywającej się pierwszego dnia tam, gdzie się zrodziła idea w Gniewkowie, by drugiego dnia przenieść się do Torunia. Przez te dwa dni rozbrzmiewała różnorodność gatunkowa rocka progresywnego, a to za sprawą wyłonionych przez Organizatora – Stowarzyszenie Inicjatyw Niezależnych PROGRES wykonawców.

Jak co roku imprezę wspierali; Marszałek Województwa Kujawsko – Pomorskiego, Prezydent m. Torunia, Burmistrz m. Gniewkowa, MGOKSiR w Gniewkowie oraz grono sponsorów. Budowa sceny wraz z wyposażeniem akustyczno – świetlnym to zasługa PROART z Torunia, która to firma kolejny rok wspiera to wydarzenie technicznie.

Dzień pierwszy, sobota 2 lipca 2022

Pierwszego dnia miasteczko festiwalowe zlokalizowane było na boisku sportowym w Gniewkowie i umożliwiło występ dwóch krajowych zespołów DISTANT DREAM i GALLILEOUS oraz gości specjalnych; KARFAGEN z Ukrainy i LEAP DAY z Holandii. Jako że ranga festiwalu rok rocznie wzrasta pod względem artystycznym i tym razem trafność wyborów wykonawców zelektryzował publiczność. Została zaprezentowana duża rozpiętość stylistyczna, od instrumentalnego post-rocka/ambient metalu (DISTANT DREAM), poprzez

hard rocka czy rocka progresywnego lat 70-tych (GALLILEOUS), elementy rocka progresywnego, art rocka i rocka symfonicznego (KARFAGEN), skończywszy na neoprogresywnym rocku (LEAP DAY).

W trakcie występów pierwszego dnia organizatorzy dokonali wręczenia wyróżnień w 1-szym Plebiscycie im. Piotra Grudzińskiego w poszczególnych kategoriach;

– Gitarzysta – Jan Mitoraj (Osada Vida, Pasimito, Brain Connect)
– Klawiszowiec – Krzysztof Walczyk (ProAge, ex Kruk)
– Basista – Mariusz Duda (Riverside, Lunatic Soul, Mariusz Duda)
– Perkusista – Sławomir Ziemisławski (Hipgnosis)
– Wokalista – Mariusz Filosek (ProAge)
– Zespół – ProAge

Laureaci otrzymali okolicznościowe dyplomy.

Warto też wspomnieć o przedsięwzięciach wspierającym festiwal co roku;
– CEGIEŁKO – LOTERIA FANTOWA (ZBIÓRKA PUBLICZNA ), podczas której uczestnicy imprezy mogą w zabawie wygrać wiele atrakcyjnych gadżetów, wydawnictw muzycznych, pamiątkowych koszulek t-shirt i innych nagród.
– KIERMASZ PŁYTOWY, rodzaj giełdy wydawców płyt, wykonawców, a także kolekcjonerów, która co roku jest bardzo bogata

Z okazji festiwalu Miejsko-Gminny Ośrodek Kultury Sportu i Rekreacji w Gniewkowie zorganizował – WERNISAŻ WYSTAWY BEKSIŃSKI NIEZNANY – Wystawa oryginalnych grafik Zdzisława Beksińskiego, Ojca Tomasza Beksińskiego, patrona festiwalu.

Dzień drugi, sobota 3 lipca 2022

Jeszcze nie wyrzebrzmiały echa pierwszego wieczoru festiwalu, gdy o północy całość towarzystwa przeniosła się do „piernikowa”, jak potocznie mawiają uczestnicy o Toruniu.

Z uwagi na walory turystyczne miasta, uczestnicy festiwalu przed kolejnym wieczorem pełnym muzyki, poświęcili na zwiedzaniu ciekawych miejsc. Miasteczko festiwalowe, jak co roku zlokalizowane było w amfiteatrze Muzeum Etnograficznego w Toruniu. Wystąpiło pięciu wykonawców, czołówka polskiego rocka progresywnego. Paleta stylistyczna przeogromna.

Otwarcia wieczoru dokonał STARLESS, że swoim interesującym setem, w konwencji progresywnego rocka … poetyckiego, wspartego nietypowym instrumentarium; pianina elektrycznego, fletu, cajona, no i gitar. HELLHAVEN z kolei zaprezentował się w konwencji progmetal – art rock z elementami muzyki etnicznej, tej ostatniej wspomaganej instrumentalnie przez lirę korbową. Nowe tchnienie wniósł występ PINN DROPP, z pełną mieszanką brzmień progresywnego rocka lat 70-tych, z wykorzystaniem analogowych syntezatorów, melotronu, hammonda, ciężkich riffów, przestrzennych, soczystych dźwięków, z wykorzystaniem skrzypiec uroczej skrzypaczki. Kolejny progresywny wykonawca ORIGIN OF ESCAPE zademonstrował mariaż ciętych riffów, przestrzennych gitar, transowych basów, lirycznych melodii, co wywołało aplauz na widowni. Przed kolejnym, ostatnim wykonawcą tego wieczoru LIGHT ENTANGLEMENT MACHINE odbyła się tradycyjna, już XI edycja – wręczenia NAGRODY IM. ROBERTA “RORO” ROSZAKA, polegająca na uhonorowaniu najciekawszego, polskiego wydawnictwa z gatunku rocka progresywnego, jakie zostało wydane w minionym roku. Zwycięzcą został właśnie wymieniony powyżej band.

W środowisku rocka progresywnego mówi się o muzyce tej supergrupy, jako ścieżka dźwiękowa do napisanych książek Stanisława Lema. Co wyróżnia muzyków? Charakterystyczne brzmienie, pełne kosmicznych elektronicznych i space rockowych klimatów, pulsującego basu, żonglując nastrojem transowej elektroniki. Zasługa laureata nagrody Przemysława Piekarza, fizyka z zawodu. Pod koniec występu zabrzmiał cover z repertuaru KING CRIMSON – „21st Century Schizoid Man”, co wywołało szał na widowni!

Cały ten występ był wspomagany grą świateł na najwyższym poziomie.

Jak co roku, trzeci raz z rzędu sekcja fotograficzna Stowarzyszenia przeprowadziła streaming z obu dni festiwalowych, do obejrzenia na kanale YT.

I na koniec Stowarzyszenie Inicjatyw Niezależnych – Organizator festiwalu z całego serca pdziekuje: patronom honorowym, partnerom głównym, sponsorom i patronom medialnym, wszystkim darczyńcom, wszystkim osobom przekazującym fanty i biorącym udział w cegiełko-loterii, w licytacjach, członkom honorowym naszego stowarzyszenia, wszystkim osobom wystawiającym się ze stoiskami z płytami, wszystkim usługodawcom, wspaniałym technikom, ochronie, każdej osobie, która pomagała przy organizacji Festiwalu, konferansjerom, zespołom za cudowne i niezapomniane koncerty i na koniec, ale w zasadzie przede wszystkim wspaniałej publiczności, która świetnie się bawiła.

PS. Jeszcze na koniec relacji dodam od siebie, że spełniło się moje marzenie, aby mógł wystąpić ukrainski KARFAGEN, co w obecnym okresie stanu wojny wydawać by się moglo nie możliwe. A jednak udało się ! Miałem tą satysfakcję, że rozmowy z liderem Antony Kaługinem doprowadziły do tego wydarzenia. Przedtem, w przeddzień festiwalu, dzięki wsparciu Marty Bejma ze STARLESS, udało się zorganizować w jednej z salek prób Torunia próbę generalną muzyków, którzy przez blisko 5 godzin ćwiczyli set, który wybrzmiał nazajutrz ze sceny w Gniewkowie. Marta też wypożyczyła akordeon dla Siergieja, którego akordeony podczas ewakuacji zostały w Charkowie. Mile wspominam te 3 dni z wspaniałymi ludźmi z KARFAGEN. Chwała Ukrainie!

Tekst: Ryszard Bazarnik SIN PROGRES

Zdjęcie: Marian Marek Lewandowski

17. FESTIWAL ROCKA PROGRESYWNEGO IM. TOMASZA BEKSIŃSKIEGO Gniewkowo/Toruń – 1-2 LIPCA 2023

Festiwalowy sezon letni w naszym kraju rozpoczął się na dobre. Za nami XVII edycja Festiwalu Rocka Progresywnego, którego organizatorem było Stowarzyszenie Inicjatyw Niezależnych PROGRES w Gniewkowie ( w skrócie SIN PROGRES ). W dniach 1 i 2 lipca wpierw do Gniewkowa, a następnego dnia do Torunia, zawitało aż 9 zespołów z kręgu rock’a progresywnego. Nie byłoby tegorocznego i poprzednich edycji, gdyby nie patroni honorowi, partnerzy główni, sponsorzy, patroni medialni, darczyńcy, osoby przekazujące fanty i biorące udział w cegiełko-loterii, firmom wystawiającym się ze stoiskami płytowymi, wszystkim usługodawcom, wspaniałym technikom, ochronie i każdemu pomagającemu przy organizacji Festiwalu. Na poziom artystyczny wpływ mieli też konferansjerzy Krzysiek i Andrzej. Nie zapomnijmy oczywiście o zespołach. W końcu patron Festiwalu Tomek Beksinski zobowiązuje do wysokiego poziomu artystycznego. Dzięki wspaniałej publiczności z całej Polski, atmosfera była iście rodzinna.

W pierwszym dniu, w gniewkowskim Parku Wolności, który przeszedł gruntowną rewitalizację, na scenie zaprezentowało się czterech wykonawców. Otwarcia dokonała czwórka muzyków warszawskich The Freuders. Poruszają się na pograniczu progrocka i psychodelii, zagrali materiał z płyty “Warrior”, gdzie oprócz angielskich tekstów, znalazły się utwory w języku polskim. Do tego pełen energii dźwięk gitar na wysokim poziomie. Trudno jest mi ich zaszufladkować. Nasuwają mi się skojarzenia w tym gatunku choćby z Tool. Owacje i wywoływań bisu nie miało końca, co też nastąpiło. Po przerwie technicznej, zgodnie z wielkimi oczekiwaniami fanów zaprezentował się Mr Gil, z samym Mirkiem Gilem na czele, z udziałem Tomka i Przemasa, którzy mają za sobą okres gry w Collage i Believe. Stąd set zawierał kompozycje z wydawnictwa Mr Gil – „Love will never come” oraz utwory z poprzednich składów zespołów. Wielki aplauz i bisy były przedsmakiem tego, czego należało oczekiwać od następnego wykonawcy, gości specjalnych z Finlandii – Overhead. Cechą charakterystyczną muzyków z Helsinek są progresywne i dźwiękowe pejzaże oraz długie, epickie utwory z pięknymi liniami melodycznymi, świetnymi riffami gitar oraz charakterystycznymi akcentami fletu prostego. Muzycy z blisko 25-letnim stażem istnienia grali na wielu festiwalach w Niemczech, Francji, Wielkiej Brytanii, Włoszech oraz zapełniali sale koncertowe w całej Europie. Sympatyczni Finowie byli przyjęci gorąco również w Gniewkowie i nawiązali bezpośredni kontakt ze zgromadzoną widownią, reagującą żywiołowo na prezentowane utwory. Kto by przypuszczał, że Skandynawowie, zaprezentują się z takim temperamentem przypominającym bardziej narody z południa Europy. I tym razem nie obyło się bez bisów. Dłuższa przerwa przed występem największej atrakcji wieczoru I-go dnia Festiwalu, „kosmity” (tak mawiają fani ) Władysława Komendarka. Ze swoim imponującym zestawem instrumentów klawiszowych i różnego rodzaju przetworników elektronicznych, które brzmiały rewelacyjne. Oprócz własnych kompozycji artysty, można było rozpoznać wcześniejsze utwory z czasów Exodus, były również covery – wariacje innych, znanych wykonawców, m.in. „Child In Time” Deep Purple. Trzeba przyznać, że tego wieczoru Komendarek bardzo wysoko podniósł poprzeczkę w odbiorze swojej prezentacji. Ponad dwugodzinny set zakończył się po północy, chociaż muzyk nie miał chęci do zejścia ze sceny….

Po koncercie publiczność w przeważającej większości skorzystała z autokaru i dzięki zapobiegliwości organizatora – SIN Progres przemieściła się do Torunia na nocleg.

A tak na marginesie, I-wszego dnia Festiwalu ekipa filmowa OmProductions kierowana przez Macieja Puczyńskiego, syna basisty Exodus -Wojciecha Puczyńskiego realizowała materiał, do powstającego dokumentu o wspaniałym i legendarnym zespole. Na poczet tego dokumentu obecni na Festiwalu fani do kamer dzielili się swoimi wspomnieniami. W całości rejestrowany był także występ Władka Komendarka.

Drugi dzień Festiwalu znów przywitał wspaniałą pogodą, która dotrwała do końca imprezy. Widownia z biegiem czasu zapełniała amfiteatr Muzeum Etnograficznego w Toruniu. Zaplanowano na ten dzień występ aż pięciu zespołów. Wczesnym popołudniem na scenie zainstalował się poznański zespół Appleseed, którego występ pamiętamy sprzed kilku laty. Przez ten okres czasu muzycy okrzepli, wzbogacili repertuar o brzmienie inspirowane dźwiękami grup lat 70 (Pink Floyd, Marillion, Yes, King Crimson, i wielu innych ) oraz dokonaniami współczesnych nowatorów muzycznych (Archive, Aphex Twin, Future Sound of London ). Przełożyło się to na fantastyczną prezentację nowych świetnie zaaranżowanych kompozycji, a tym samym podnieśli „temperaturę” na widowni, której i tak nie skąpiła aura. Nie obyło się jak zwykle bez bisu. Kolejny wykonawca to Animate pochodzący z Będzina, którzy podobnie jak ich poprzednicy występowali przed laty na deskach tego amfiteatru. W repertuarze łączyli rytmy współczesnego melodyjnego mocnego rocka z wieloma dodatkami, pomysłami i aranżacjami charakterystycznymi dla muzyki progresywnej. Mocne gitarowe brzmienia wspomagane syntezatorami, powodowały istną gorączkę i energię płynącą ze sceny. Bisy były oczywiste. Jako, że drugi dzień Festiwalu, to dzień powrotów zespołów, występujących już w poprzednich latach na Festiwalu – trzeci wykonawca to Here On Earth ze Śląska. Młoda kapela z dziesięcioletnim okresem działalności, jest już dojrzała artystycznie. Ma na swoim koncie dwa albumy – „In.Ellipsis” z 2016 r. i wydany dwa lata później „Thallium”. Minęło 6 lat od ich występów podczas XI edycji naszego Festiwalu. Muzycy promowali wówczas swój wspomniany debiut płytowy. Grają w klimatach atmosferycznego rocka w stylu Anathemy, czy Katatonii i o ile pamiętam wykonali wówczas ich cover „Evidence”. Charakterystyczne dla ich muzyki jest soczyste i selektywne w brzmienie, ładne melodyjne kompozycje, do tego z częstymi zmianami tempa, to jakby klasyka progresji (?) .Oklaskom nie było końca, aż do bisu. Po tych trzech występach, następni wykonawcy to istne „perełki”, do tego wyróżnione nagrodami. Rok rocznie w ramach działalności SIN Progres, w ramach kolejnych edycji Festiwalu przyznawane są nagrody i wyróżnienia. Miło jest powiadomić, że decyzją grupy na FB – Festiwal Rocka Progresywnego im. T. Beksińskiego, laureatami 2 plebiscytu im. Piotra ‘GRUDNIA” Grudzińskiego w poszczególnych kategoriach zostali; gitarzysta – Maciej Klimek, klawiszowiec – Beata Łagoda, perkusista – Robert Kusik, wokalista – Jakub Roszak i zespołowo – Retrospective. Zaskoczenia nie było, gdyż głosy oddawała w otwartym typowaniu cała społeczność wymienionej wyżej grupy „fejsbukowej”. Po ceremonii wręczenia dyplomów, sceną amfiteatru zawładnęli muzycy – laureaci. Był to już chyba ich 3 lub 4 występ w historii Festiwalu? Tym razem zaprezentowali przekrojowo repertuar z dotychczasowych wydawnictw, także w języku polskim. Jak przystało na laureatów, występem swoim udowodnili słuszność wyboru. W chórkach wystąpiła nowa wokalistka Magda Perszewska. Podsumowując, był to pełen temperamentu występ z kapitalnym doborem repertuaru, z bogatej dyskografii. Bis zaistniał obowiązkowo tego wieczoru, ku uciesze licznej widowni. I na koniec Festiwalu kolejna uroczystość, wręczenie nagrody w im. Roberta „Ro-Ro” Roszaka za najlepsze wydawnictwo w 2022 roku zespołowi Millenium – Ryszarda Kramarskiego za wydawnictwo „Tales from imaginary movies”. Podczas festiwalowego występu zaprezentował się nowy, młody wokalista – Dawid Lewandowski, który jako frontmen pokazał klasę. Reszta muzyków z Ryszardem na czele, to światowa klasa w progresywnym gatunku. Aplauz widowni dopełnił swego – czym wymusił na muzykach bisy.

Podsumowując, tegoroczna edycja Festiwalu, udowodniła że piękno rock’a progresywnego broni się samo. Pozycja rodzimych zespołów od lat jest ugruntowana na wysokim poziomie. Chwała organizatorom Festiwalu, że potrafią co roku wybrać najlepszych, z najlepszych wykonawców! Co roku udaje się zaprosić artystów zagranicznych, co podnosi prestiż imprezy. Dzięki wsparciu wymienionych na wstępie osób zaangażowanych (patronów honorowych, partnerów głównych, sponsorów, patronów medialnych, darczyńców, techników realizujących dźwięk-światło), Festiwal trwa i co roku zaskakuje nowymi pomysłami. I co ciekawe, tradycją jest też, że wstęp na tak dużą imprezę jest darmowy.

Trzeba jeszcze zaznaczyć, że sekcja fotograficzna SIN PROGRES, kolejny rok z powodzeniem prowadzi na żywo streaming obu dni festiwalowych. Efekty pracy z czterech kamer są do obejrzenia na YouTube: wpisując 17.edycja Festiwalu Rocka Progresywnego Gniewkowo/Toruń 2023.

Do zobaczenia za rok !

Tekst: Ryszard Bazarnik – SIN PROGRES

Zdjęcie: Marian Marek Lewandowski

Po 17. edycji Festiwalu szeregi Stowarzyszenia Progres opuściła Marzena Zdanowicz, której bardzo dziękujemy za wkład w działalność Stowarzyszenia jak i w funkcjonowanie Festiwalu.

Jednocześnie informujemy, że w latach 2021-2024 Stowarzyszenie Progres powiększyło się o nowych Członków i działaczy. Tym razem dołączyli: Mariusz Kimla, Andrzej Krupa, Krzysztof Wojczewski, Grzegorz Wocial, Adam Kamiński.

Relacja z XVIII edycji Festiwalu Rocka Progresywnego – Toruń 29/30 czerwca 2024

Z pewnością jeden z najstarszych festiwali rocka progresywnego w naszym Kraju, osiągnął w tym roku wiek dojrzały, z racji „18-tej” edycji. Organizatorzy SIN PROGRES nie zwalniają tempa i z roku na rok zaskakują doborem repertuarowym. To co w tym gatunku muzycznym lubią fani, miało odzwierciedlenie w postaci różnorodnej muzy. Miejsce dwudniowego festiwalu – amfiteatr Muzeum Etnograficznego w Toruniu, również przypadło od kilku lat do gustu, co przejawiło się znakomitą frekwencją. W końcu patron Festiwalu – Tomek Beksiński zobowiązuje do wysokiego poziomu artystycznego. Rok rocznie hasło festiwalu: MUZYKA-PASJA-ATMOSFERA-PRZYJAŹŃ ma swoje odbicie i tworzy iście rodziną atmosferę.

Nie byłoby tegorocznego i poprzednich edycji, gdyby nie patroni honorowi, partnerzy główni, sponsorzy, patroni medialni, darczyńcy, osoby przekazujące fanty i biorące udział w cegiełko-loterii, firmom wystawiającym się ze stoiskami płytowymi, wszystkim usługodawcom, wspaniałym technikom, ochronie i każdemu pomagającemu przy organizacji Festiwalu. Dzięki czemu organizatorom udaję się utrzymywać formułę – WSTĘP WOLNY, która od samego początku ma miejsce. Nie od rzeczy należy również wspomnieć, że tradycyjnie podczas Festiwalu oprócz muzyki, można było obejrzeć wystawę malarstwa młodych artystów Marcela Brańskiego i Antoniego Dąbrowskiego, zlokalizowaną w sali widowiskowej muzeum.

Pierwszego dnia na deskach amfiteatru wystąpiło kolejno 5 zespołów. Na otwarcie zaprezentowała się szóstka warszawskich muzyków DISPELLED REALITY w składzie; Łukasz Jurkowski – wokal, Jakub Kotowski – saksofony, Paweł Wiess – gitara, Karol Strojek – klawisze, Rafał Podleś – bas, Wojciech Śliwiński – perkusja. Muzyczny klimat zespołu podkreślają rzadko spotykane w muzyce rockowej saksofony; barytonowy, sopranowy i altowy. Całość uzupełniają gitary i klawisze, poparte sekcją rytmiczną. Ciekawy jest wokal posiadający wysoką barwę głosu, z niebanalnymi lirycznymi tekstami w języku polskim. Dużo obiecywano sobie po następnym wykonawcy, kujawskim EUPHORIZONE i liczne zgromadzona publiczność otrzymała solidną dawkę klimatycznej muzy. Ale, przedtem odbyła się miła uroczystość, a mianowicie organizatorzy SIN PROGRES dokonali wręczenia nagrody im. ROBERTA „RORO” ROSZAKA – 13. edycja, za najlepsze wydawnictwo w 2023 roku za album pt. INVICTUS. Dodatkowo zaprzyjaźniony ze Stowarzyszeniem artysta – grafik Jerzy Czapiewski podarował muzykom swoją grafikę. Po takim wstępie koncert rozpoczął się od instrumentalnego prologu, z pięknie brzmiącymi partiami gitary, przeplatanymi dźwiękami klawiszy, co zwiastowało dalszą ucztę
muzyczną. Muzycy w składzie; Michał Gawroński – wokal, Krzysztof Mistur – gitary, Mariusz Tomaszewski – instrumenty klawiszowe, Adam Majewski – bas, Maciej Gańczak – perkusja. Kompozycje, na przemian melancholijne, z pojawiającym się mocniejszym gitarowym riffem i pulsującym basem, co z tekstami w języku polskim wpisuje się w szeroko pojęty kanon rocka progresywnego. Gdy już emocje opadły, na scenie zainstalowała się piątka muzyków z Wodzisława Śląskiego GALLILEUS, dla których to już był 3 występ na Festiwalu. W „odświeżonym” składzie z nowym klawiszowcem, wzbogaciło tylko jakość prezentowanych kompozycji. W składzie z obdarzoną niezwykłą barwą głosu, charyzmatyczną frontmanką Anną Pawlus, Tomaszem „Stona” Stońskim – gitara, Markiem Święckim – bas, wspomnianym Marcinem Zwierżdżyńskim – instrumenty klawiszowe oraz Michałem Szendzielorz – perkusja. Jak zwykle wokal Anki, momentami eksplodował i powodował u publiczności coraz dynamiczne reakcje w postaci rytmicznych „przytupów”, podskakiwań, aż doszło do … gremialnie wykonywanych tańców na przodzie sceny. Wydarzenie niebywałe i niebezpieczne, co w sytuacji koncertów wspomaganych za pomocą sprzętu nagłaśniającego groziło skutkami awarii. Na szczęście skończyło się pomyślnie. Kolejny wykonawca, to pięciu wrocławian LESS IS LESSIE, których set stanowił spacer po pięknym Wrocławiu, szkoda tylko, że tym razem bez … wizualizacji ( spacer ulicami miasta ), co w zasadniczy sposób było minusem ich występu. Ale kompozycje i bez tego obroniły się same. Wiadomo, album „The Escape Plan” powstał w czasach pandemii i „spacer” oczyma wyobraźni bez zakładania maseczki ochronnej to znakomita sprawa. Publiczność w toruńskim amfiteatrze „zaczęła spacer dźwiękowy” po wrocławskim Nadodrzu, dzielnicy pełnej kontrastów. Angielskojęzyczny przewodnik wiódł ulicami Wyszyńskiego, Nowowiejską, Słowiańską, Jagiellończyka, Kurkowa, Chrobrego aż do Parku Staszica i Reymonta. Klimat spaceru kreują wszelkie sample, pochodzące z autentycznych nagrań w terenie. Słyszymy dzwony kościoła, przypadkowe rozmowy, dźwięki karetki, klaksony, głos spikera w autobusie zapowiadający przystanki, odgłosy ptaków, krople deszczu… Lider, Filip Kozak – klawisze czuwał nad całością, wydobywając spod palców różnorodność dźwięków i subtelny wokal. Skład uzupełniali: Natalia Tatuśko – skrzypce, Emil Madaliński – gitara, Igor Kuchna -bas, Konrad Mikołajczyk – perkusja. I tylko gratulować tak oryginalnego pomysłu muzycznego. Kolejna przerwa techniczna i na scenie pojawił się projekt art rockowy pochodzący z Salzburga (Austria) BLANK MANUSKRIPT. Nie bez kozery była to autentyczna gwiazda wieczoru. Kompozycje wymagały od widzów pełnej koncentracji i skupienia. Skład zespołu; Jakob Widerin – saksofon, flet, gitara elektryczna, instrumenty perkusyjne i wokal, Peter Baxrainer – gitara elektryczna i wokal, Simon Strasshofer – perkusja, instrumenty perkusyjne, Dominik Wallner – pianino, pianino elektryczne, organy, syntezator i wokal, Alfons Wohlmuth – gitara basowa, flet i wokal. Jak widać wszyscy są multiinstrumentalistami i grają na scenie na wielu różnych instrumentach. Znakomicie dają sobie radę w koncertach plenerowych i ich występ w Toruniu zamykał trasę koncertową. Muzycy komplementowali organizatorów SIN PROGRES i żywiołowo reagującą publiczność. Jak pisał po koncercie Alfons Wohlmuth; „Koncert z Państwem był dla nas ogromną przyjemnością i pozdrawiamy z Salzburga”!!!

Drugi dzień był okazją do wzbogacenia się różnymi odcieniami Rocka Progresywnego, bo taki był zaplanowany komplet wykonawców. Na pierwszy ogień pojawili się na scenie weterani ATME, to wrocławska formacja, której początki sięgają 2011 roku. W składzie; Łukasz „Luke” Pawełoszek – wokal i gitara akustyczna, Adrian Nejman – gitara basowa, Piotr Guliński – gitara, Paweł Zborowski – perkusja. W prezentacji pojawił się „toolowy” duch, który unosił się nad sceną. Było klimatycznie, dość mrocznie, jednak zdecydowanie balladowo i melancholijnie. Drugi wykonawca pochodzący z Grudziądza, to reprezentant Kujaw THE BROKEN BRIDGES. Zespół nawiązujący do klasycznych wzorców rocka progresywnego. Jest w ich wykonaniu wiele elementów zaskakujących, co wyróżnia osobliwe brzmienie. Kompozycje są melodyjne i pięknie zaaranżowane. Zasługa ta z pewnością odnosi się lidera Marka Habryna – gitara, wokal, do którego dostroili się pozostali muzycy; Grzegorz Grzanka – klawisze, Łukasz Dryl – gitara basowa bas i Sławomir Kaligowski – perkusja. W trakcie przerwy technicznej odbyło się wręczenie członkom kolejnego zespołu z Kujaw – ALHENA nagród 3. Plebiscytu im. PIOTRA „GRUDNIA” GRUDZIŃSKIEGO w poszczególnych kategoriach: gitarzysta: Bartosz Kazimierski ( nie obecny z powodu kontuzji ), klawiszowiec – Piotr Pryka, basista – Maciej Tonder, perkusista – Piotr Grugiel, wokalistka i skrzypce – Dominika Kapuśniak oraz zespołowo – ALHENA. Laureaci, jak przystało są znakomitością w tym progresywnym wykonaniu. Ciekawe kompozycje oraz aranże dają muzykom dużą swobodę poruszania. Imponują pomysły Piotrka na klawiszach, wtórowały jemu riffy gitarowe grającego w zastępstwie Bartosza Tomasz Bogulski oraz sekcja rytmiczna; perkusja Piotrka i bas Macieja. Jak tylko znam poczynania grupy, to zawsze mieli szczęście do znakomitych wokalistek, i tym razem zrobiła na mnie ogromne wrażenie Dominika, ze swoimi „kryształowymi” skrzypcami. Cóż to był za występ !!! Tak przy okazji Plebiscyt „GRUDNIA” wspiera żona Piotra – Monika Grudzińska, za co SIN PROGRES składa podziękowanie. Kolejni wykonawcy to OUDEZIEL, muzycy znani z zespołu OBRASQi. Muzyka to post rock, nawiązujący do dream popu i rocka progresywnego. Skład Zespołu: Artur Wolski – gitary, klawisze, sample loopy Jarek Bielawski – perkusja, sample loopy oraz Mateusz Bańkowski – bas. W tym roku ukazać się ma pełny debiutancki album zespołu, na którym wystąpią muzycy z m.in. Brazylii i USA. Z tego względu występ ich w Toruniu nie mógł być streamingowany. Na koniec drugiego dnia festiwalu sceną zawładnęli FUGHU z Buenos Aires ( Argentyna ). Występ był żywiołowy, pełnym ekspresji. Obok kompozycji muzycznych, była gra aktorska niczym w teatrze, szczególnie wokalista wcielał się w różne role i zawładnął całym amfiteatrem, dokonując licznych „ucieczek” na widownię. Zespół zagrał w składzie; Ariel Bellizio – gitara elektryczna, Alejandro Lopez – perkusja, Juan Manuel Lopez – bas, Marcelo Malmierca – klawisze i Renzo Favaro – wokal.

Tegoroczny festiwal jak zwykle zachwycił swoją autentycznością i profesją. Piękno Rock’a Progresywnego broni się samo. Stało się to m.in. za sprawą techniki audio – light SHR STUDIOS DOMINIK SZUMNY i mimo upalnej aury technicy dawali radę. Projektory – Emil Kruszewski, obsługiwał Michał Kirmuć. Kolejny rok sprawnie i fachowo konferansjerkę prowadzili Krzysztof „czwarty” i Andrzej. Nowością było uruchomienie „Studia u Rysia” w którym w przerwach rozmowy z publicznością festiwalową prowadził Paweł „ptaszek”. Cała ta trójka z radia „Bemowo”. Chwała organizatorom Festiwalu, że stać jest co roku na wybór tych najlepszych, z najlepszych wykonawców! Co roku udaje się zaprosić zagranicznych wykonawców, co podnosi prestiż imprezy. Dzięki wsparciu wymienionych na wstępie; patronów honorowych, partnerów głównych, sponsorów, patronów medialnych, darczyńców, technikom realizujących dźwięk-światło i długo by wymieniać, Festiwal trwa i co roku zaskakuje nowymi pomysłami. I co ciekawe, tradycją jest że wstęp na tak dużą imprezę jest darmowy, co przy tego typu przedsięwzięciach w Kraju i za granicą staje się nie możliwe.

Trzeba jeszcze zaznaczyć, że sekcja fotograficzna SIN PROGRES, kolejny rok z powodzeniem prowadzi na żywo streaming obu dni festiwalowych. Efekty pracy z czterech kamer są do obejrzenia na You Tube:

Sobota 29.06.2024
Link: https://www.youtube.com/watch?v=MLhoMyATi_w
Niedziela 30.06.2024
Cz. 1
Link: https://www.youtube.com/watch?v=P-Ms7OhA9Bo
Cz.2
Link: https://www.youtube.com/watch?v=Kvckzcd9HTU

Cz. 3

Link: https://www.youtube.com/watch?v=FMTOWDM74Mk

Do zobaczenia za rok !

Tekst: Ryszard Bazarnik – SIN PROGRES

Dziś, przed 19 edycją Festiwalu, kiedy zaglądacie Państwo na naszą stronę internetową, pragniemy Wam serdecznie podziękować za to, że jesteście z nami rokrocznie. Za to, że zawsze wpisujecie się w imprezę całym sercem, tworząc jedyną i niepowtarzalną atmosferę, jakiej próżno szukać na całym świecie. Za to, że przez cały rok kibicujecie nam z całej duszy. Za to, że wspomagacie naszą działalność zarówno materialnie, jak i po prostu dobrym słowem.

Wszelkie gesty z Waszej strony są dla nas niezwykle ważne, bowiem dopingują do kolejnych działań i przedsięwzięć. Najważniejsze jednak, że doping i promocję mają muzycy zespołów, którzy przyjeżdżają na nasz Festiwal, by zaprezentować swoją muzykę. Muzykę, która nam wszystkim jest bardzo droga i każdy z nas nosi ją głęboko w sercu. Mamy wielką nadzieję na to, że w tych trudnych dla niekomercyjnej muzyki czasach nasz Festiwal przetrwa i co roku będziemy mogli spotykać się właśnie tu, w Toruniu!